Insan iyi ki kendisinden nefret etmiyor.
Yoksa nasıl bu kadar hoyrat bencil olabilsin.
O kadar çok sevip sayıyoruz ki empati yapabilme yeteneğimizi unutuyoruz.
O kadar çok konuşuyoruz ki boş boğazımızın önüne geçemiyoruz.
Yine o kadar çok değerden bahsediyoruz ki değeri değerleyemiyoruz.
Sonra...
Dinlemiyoruz.
Susmuyoruz.
Konuşuyoruz; çok, çok daha çok....
Ve bilmiyoruz.
Şimdi kim dikkatli, kim erdemli, kim iyi?
Kim neye niyetli?
Ne umduk ne bulduk.