Çevrimdışı

Ben...

Sende görmedim yıkıntıyı.Nice enkazlardan çıktım, biraz yara bere almadım değil. Önce aptal aptal bakındım, yavaşça doğruldum. Çırptım, üstüme bıraktığın bu ağir yukten kurtuldum.

Uzun sürmedi, hemen geçti yaralarım. İzleri duruyor hala
Varsın dursun.
Çünkü her enkazla birlikte daha sağlamlaştiriyorum yureğimi. Kalbimin taş kadar katılığını sen gibi depremlere borçluyum. Sen yıktım mi sandın?
Hayır hayır ben senden önce ne badireler atlattım.


Birazcık üzüldüm ama yaptığına değil ahmaklığıma. O da çok sürmedi. Çünkü sık sık yapıyorum bu ahmaklığı, kendime kızar gibi oldum kızamadim da bir ben kıyamıyorum kendime bir de annem. Sabahı ettim yıne, kuş sesleri çok güzel... Enkazdan çıkınca yaşamak daha anlam buluyor. Meğer nasıl da yükmüşsün omuzlarımda. Hafifledim.

Hangi uykusuzluğa değdin ki!
Benden değerli miydin? Yola çıkmadan hissedersin, o yol seni çıkışa götürmez, belki bir meraktı girdim yola her adımda senin ağirliğin ziftli katran gibi yapışti. Yaşama sevincimi sömüren mutasyonlu organizmaydın


Şükür ki erken teşhis hayat kurtarır derler ya
Kurtuldum.
Geldiğin gibi gittin
Başka bedenlerde başka iyi ruhları emeceksin
Belkı de yaşam iksirin bu senin

__________________
Al Beyin Kafana Sokarsın