| Cevap: Şuur Evrilmesi
Nefes al...
Daha derin.
Nefes al...
Izdırabı tarifsizdi, nefesi göğüs kafesinde sıkışmiş, kaburgalarını kıracak, yakıcı bir soluk, alırken batıyor, vermiyordu. Acisi yuzune yansımış bembeyaz kesilmişti, vücudu ise kaskatı ve hareketsiz. Bir an duraksadı gözlerinin önü kararmaya başladı. Başetmeli o ciğerinde sıkışıp yüreğini darlayan hatırayı atmak için aldiği nefesi vermeliydi.
Uzun sürmedi belkı de saniyeler.. Fakat saat, aylar ve hatta asır gibi gelmişti. Nefesinde mi boğmak istiyordu hatırasını
Haylaz, hadsiz, acımasız bir çocuğun avuçlari arasında boğazı sıkılmış bir serçe gibi hissetti.
Bir şeyler yapılmalıydı. Önce sakinleşmek lazımdı
Tüm düşünceler beyninde yankılanıyor, bir yandan nefes almaya çalişirken bir yandan da kulağinda sesler yankılanıyordu. Hengamede tekrar boğuldu
Ve sonra derinn bir ahhh!
Ardından gözyaşi fakat bir damla tek gözden.
Bu kısmı çok mühimdi! Yıllarca ağlamadı dirayetliydi yedi yaşindan sonra ağlamadı hiç
Çok acıklı bir durumda göz pınarları nemlenir ve asla ağlamazdı
Bu hal,
Nasıl saçma bir terbiye ediş bedeni.
Nefes ne muazzam şey, başkasının iki dudaği arasından çıkacak söze emanet edilmezdi
__________________
Al Beyin Kafana Sokarsın |