Çevrimiçi

Mutlu insanlar çoktan uyudu, mutsuz insanlara merhaba
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Gecenin zifiri karanlığına eşlik eden bedenim oldukça yorgun son günlerde... Kelimeleri anlamdaştıramıyorum bu hislerimle. Bazen soğuk bir rüzgar gibi geliyor. Üşüyorum... Biraz daha, biraz daha derken fırtına kopuyor benliğimde. Tutunacak bir şey arıyorum ama nafile. Sanki fırtına beni yerle bir etsin diye herkes kaçmış... Dur bir dakika saklanmış olabilirler miydi?
Benim dostlarım vardı değil mi? Hani şu ''Sen çok değerlisin, senin için her şeyi yaparım." Diyen şahane dostlar... Kör oldum sanki her yer o kadar siyah ki. Bunca zaman dünyamı aydınlatan dostlarım dahi yok. Ufak bir ışık yeterdi oysa kırılan gönlümü onarmaya. Bir dayanak, ufak bir sevgi...

Yalnızlığım da uyuya kalmışım. Gözlerimi açtım ki bugün çiçekler açmış ömrüme. Aman Yarabbi, ne güzel bir gün böyle!
Oh, dur bir dakika? Onlar da kim? Bu şey değil mi ya gecenin karanlığında saklanan dostlarım ? Ne yani aydınlıkta mı geldiler. Yo yoo... İstemiyorum sizi. Hayat birine değer veremeyeceğim kadar acımasız.

Fırtına kalbimi paramparça etti. Uykularimda bile yanımda olanım nerdesin şimdi?

Umut güzel şeydi benim için. Çocukluğumdan beri hep bir şeyleri istemiş; olmayınca da umudum hep tekrar tekrar kırılmıştı. Olunca da ona olan ilgim bir süre sonra azalmıştı. Aç gözlülük mü bu? Neden hayalini kurduğum şey olunca onunla yetinmiyorum? Neden hep fazlası... Hayır hayır. Artık hayaller yok.

Hayat, sandığım kadar pembe değilmiş. Her yönden kara günü gösteriyor bana. Güzel günlerin kapısı ise hep Aralık. Lakin çok uzakta. Oraya kadar dayanacak gücüm yok belki de?

Biri yardım etse belki? Asla! Kendine gel, onlar seni karanlığa terk etti. Bu yolda yalnızsın. Yapayalnız.

Ama ben sevmek istiyorum. Değer vermek. Yani bu en sevilen bir eşya gibi. Dur bir dakika? Eşya mı? Değer, sevgi vs. her şeye hissedilebilir. O zaman anılarım yeter bana! Kimse olmasın... Ama yalvarıyorum, anılarımı almayın benden.

Ansızın beni sürükleyen karanlıkta tek aydınlığım anılarım. Çocukluğum sanki...
Dünya'nın en güzel şeyi benim bebeğimdi. İsmi Bella. Hayallerimi yaşattığım, sevdiğim, bir an yanımdan ayirmadigim Bella ...

Benden mutluluklarimi çaldiniz, çocukluğuma dokunmayın. Anılarımı verin bana... Çocukluğumu, Bella'mı verin.


Ben artık sevmek istemiyorum.
Ben artık geçmiş mutluluklarıma bakıp özlemle hatırlamak istiyorum.
Bu bana yeter.
Çocukluğumu geri verin...


vioLeta

__________________