Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Yalnız bir papatyayım ben uçurumun kenarında. Bir başına. Ara ara ziyaretçilerim oluyor. Önce seviyorlar beni... Uçurumda yaşamımı bir başıma sürdürüyor olmam onları bana hayran bırakıyor. Bir kaç kez gelip gidiyorlar.
Bazen su veriyorlar bana. Besleyip yine seviyorlar. Sonra da sanki beni hiç sevmemiş gibi koparıyorlar..
Yapraklarımı koparıyorlar bir bir..
Seviyor... Sevmiyor ...
Bir başka sevda için beni üzüyorlar. Seviyor dersem eğer beni de seviyorlar. Sevmiyor dersem de vay halime..
Acımadan bir hırsla toprağımdan ayırıyorlar beni..
Sonra gidiyorlar.. Yeniden filizlenip yapraklarimi açıyorum. Güneşin verdiği parlaklıkta bembeyaz ışıl ışıl parlıyorum..
Günler geçiyor.. Bir adam geliyor.. seviyor beni. Papatya kokumu seviyor.
Kalbimden öpüyor, daha da büyüyorum. O beni çok seviyor. Kimsenin koparmasina izin de vermiyor. Üstelik kendisi de koparmiyor. Çok seviyor beni..
Bazen gözyaşları akıyor üzerime. Ne olduğunu anlamıyorum. Üzüntüsünü de sevincini de veriyor bana.
Aylar geçiyor ki.. Yoğun hava şartları öldürüyor beni. Belki diyorum gelir beni korur.. Ama yok.. Bana o kadar uzak ki dakikalar geçtikçe kuruyorum.. Köklerim çürüyor.
Tükeniyorum.
Adam geliyor.. Binbir papatya kokusuna sığdıramadığım adam!
Koparmaya kıyamadığı papatyası öldü. Kopardılar onu..
Koklamaya bile cesaret edemediği; bükülüp sapından kendini öpüyor kalbindeki papatya ...