Çevrimiçi

Bir varmış, bir yokmuş zamanın birinde yüksek bir kulede bir kız yaşarmış. Bu kızın çok güzel bir yüzü, saçları, odası ve kıyafetleri varmış. Ama yine de mutsuzmuş.Çünkü bu kızın bir derdi varmış. E derdi olanın dermanı da vardır.Ama bu kız derdinin dermanı olmadığını düşünürmüş.Çünkü güneşi göremediğinden yakınırmış. “Güneşi göremiyorum her yer o kadar parlak ki hiçbir şey görünmüyor.

Güneş nereye gitti?” diye her gün üzülürmüş. Etraftaki herkes nasıl güneşi görmüyorsun?Güneş burada işte, deseler de inanmaz bütün gün yüksek kulesinin en üst katına çıkar, yakınır dururmuş. Bir gün yine dışarıya bakıyormuş ve kendi kendine yakınıp duruyormuş.”Her yer çok parlak hiçbir şey göremiyorum. Güneş neredeyse çıksın ortaya! Gözlerim kamaşıyor bu ışıktan demiş.

O tüm bunları söylerken birden ayağı kaymış ve kuleden aşağı düşmüş. Başta bu duruma çok üzülse de (kolay değil koca kuleden aşağı düştü) sonradan sevinçle etrafına bakınmaya başlamış. Görüyorum, görüyorum artık güneşi buldum demiş. Meğerse bizim kız kendisine o kadar yüksek bir kule yapıp oraya çıkmış ki güneşe çok yaklaşmış.

Güneş tam gözünün önünde olduğundan göremiyormuş.Sadece güneşin göz alıcı ışığını görüp her yer parlak güneşin o sıcak,tatlı ışığı yok diyormuş. Demek ki görebilmesi için o kuleden biraz uzaklaşması gerekiyormuş. Gerçi bizimki uzaklaşmadı, düştü ama olsun. Sonunda anladı ya görebilmek için bazen biraz uzaklaşmak gerektiğini.


alıntı