Çevrimdışı

kabullenmek, bilmekten eskidir. hiçbir yere, hiç kimseye ait hissetmeden kafamı kaldırmadan yürüdüğüm yolda, yanlışlıkla bile kimseye çarpmadım. ama sen bana çarptın. yere dağılan huzursuzluğumu, kaçışlarımı, tutkularımı, aynı anda hem yükselen hem alçalan sesimi topladın. bu hayatın yetmediği bir hayat olduğunu, parmak ucunda yürümeyi, gecenin ortasında kalkıp sigara içmeyi, hangi sokaktan varacağımızın önemi olmayan evleri, uluorta sarılmayı, üstüme sinen kokunu, mevsimleri, güzleri senden öğrendim. yol güzel değil, manzara güzel değil, varmayacağız ama dönmeyeceğiz de. ağzımdaki tadı biliyorum, gözlerinin ormanını biliyorum, hiç değişmeyen surat ifadendeki acını biliyorum, kapının yerini biliyorum, yaklaştığımda seni gördüğümü de biliyorum. bu sana övgüdür. yokluğun, daha çok yer kapladığı o zamanlarda, varlığın azaldığında, adını unuttuğumda, bir şeyleri yanlış yaptığımda, yan mahallende, evet. sırtın, benim en büyük dağım. bu yazının bu kargaşanın bir fotoğrafı var. senin bundan hiç haberin yok.