Çevrimdışı

Bir güncenin kıssası...
Yaylada bütün haneler saat 05:00 de uyanırlar.
Hayvanlar çobana teslim edildikten sonra evin balkonun da teyzemin gelişini beklerdim.
Küçük bir yer sofrası üzerinde bütün doğallıyla eşsiz lezzetler gözlerimi kamaştırırdı...
Annem bildiğim teyzemin tadına doyulmaz yemeklerini yemek,
Onun şakalarıyla , altın otlarının kokusunda balkon manzarası...
Birazdan komşu teyzelerin '' Hayde çayi koyduk nereyesuz hayde ! '' sözleri çınlanır kulaklarımda..
O tatlı dedıkodular , türküler , gülüşler , öğüt ve özlü sözler...
Onların eteklerinin dibinde el örgüsü yapan nineleri izlemek.
Gökte uçan eski büyük kartalların süzülüşüne kapılmak..
Bir atmacanın kümesteki tavuğa fırlayışıyla , yayladaki çocukların '' Zera tavuği kapayi..'' bağrışları..
Aniden..
Bedeni kambur ama yüreği dik ve mert dedemin elinde siyah poşeti ile yamaçtan görünüşü.
Torunu için 17 km yürüyüp , 2300 rakıma tırmanan bir koca yürekli adam.
Siyah poşetinde getirdiği kekler , çikolatalar daha nicesi...
Belki ayda bir gelirdi ama sakallarının kokusu yeterdi gülmem için...
Hep aynı çocuk , aynı deli yürek , aynı gülüş ve aynı mutluluklar...
Bizler..
Göğe komşu topraklar...