Ben bir kadınım...
Bazen bir evlat, bazen yar, bazen anayım.
Ölmeye mahkum edilmişim ben,
Çünkü; ben bir kadınım...
Gece dışarı çıkamam çünkü;
Ben bir kadınım...
Okuyamam, okutulamam çünkü;
Ben bir kadınım...
Sevemem mesela kimseyi,
Beni seveni sevmek zorundayım.
Evlendirilirim zorla, istemeyerek,
Dövülürüm, aşağılanırım, hor görülürüm,
Ama susmalıyım, katlanmalıyım herşeye, çünkü;
Ben bir kadınım...
Gelinlik ile girdiğim evden
Ancak kefen ile çıkarım.
Ya ecelim beklerim bütün umutlarımın tüketildiği evde
Ya da celladımın beni öldürmesini çünkü;
Ben bir kadınım...
Giyinemem mesela öyle her istediğimi,
Çıkamam istediğim saatte dışarı,
Hayatımı değil bana sunulan hayatı yaşamak zorundayım çünkü;
Ben bir kadınım...
Gizlidir benim duygularım,
Hiç yoktur hayallerim,
Mutsuz olamam ben ne haddime,
Gülmek zorundayım içim kan ağlarken bile çünkü;
Ben bir kadınım...
Adalet yoktur bizim için mesela,
Kan kusup kızılcık şerbeti içtim demeliyim,
Herşeye eyvallah derim,
İçimde yaşarım eyvahlarımı çünkü;
Ben bir kadınım...
Çalışmak falan da hak getire tabii,
Kadın çalışmaz!
Kadın özgürlüğü tadamaz!
Kadın evinde oturup bekler hayatını birilerinin yönlendirmesini.
Yaşarsa ne mutlu kadın,
Minnetar kalır hayatanı bahşedene.
Kadın beklemez ecelini mesela,
Ölüm ile her daim burun buruna yaşar.
Bazen Münevver olur kadın,
Bazen Emine çocuğunun gözleri önünde,
Hayatı alınan.
Bazen Ceren'dir kadın
Keyfi öldürülen.
Kimi zaman da, Özgecan,
Karşı durmaya çalıştığı kötülük için
Canice katledilen.
Bugün sanadır, yarın bana.
Bugün varımdır yarın yok.
Sonra arkamdan ağlanır, ama nafile.
Masal oluveririm birden,
Bir varmış bir yokmuş diye anlatılan.
Varlığımda kimse haberdar değildir kederimden.
Yok olunca bilinir kıymetim ama ben bilmeden.
Herkes ağlar arkamdan,
Ne değerli olurum o zaman.
Gözleri önünde hergün öldüğümü görmeyenler,
Kara toprağa girince anlar kıymetimi.
Ben bir kadınım...
Ölümü her an ensemde hisseden.