Adındaki bütün harfleri bir zırh gibi kuşanan alfabenin sessizliği bu bendeki. Kucak dolusu "seni seviyorum" larım ile girdiğim dünyanda, yirmi dokuz tane masum harfimi iki kelimede katledensin!
Şimdi sorsam sana bunların hepsi aşktan ve sorsam aşk'a, bunların hepsi sensizlikten…
Anlamını bile bilmediğin bir şeyden bahsediyorsun ya bana, işte bunların hepsi sadece merak!
Kendimi hiç görmediğim o gözlerine emanet sessizliğimin aslında sensizlik diliydi sustuklarım. En büyük kayıplarım ise "Seni seviyorum" ile başlamıştı. Her "seni seviyorum" dediğimde, yeni bir harf için cenaze namazı kılıyorduk geride kalanlarla. Sonra çoğaldı mezar taşlarım ve gidişim alfabeme sâlâ okuttu defalarca.
Azalan sözcüklerimin anlam çokluğunda tutunmaya çalıştım, yarını sen olabilecek tüm hayallere. Korkusuzca sarf ettiğin sözcüklere iliştirilmiş kalbimden düştü hepsi ve işte o vakit hayallerin bile suçlusu bendim.
Zıt iki kutbun birbini çekmesi gibiymiş aşk. Ne vakit sen dolsan içime, ben bir eksildim sende. Sessizliğin ile takas ettim şen şakrak harflerimi ve sen daha bir fazlalaştın dünya sahnesindeki tükenmişliğime inat.
Ve şimdi ihbarımdır!
Ardımda bıraktığım bütün cesetlerce cümle ve harflerin, asli katilisin!