Çok sevdiğim bir söz vardır; "Herkes birgün anlayacak sevdiğininin kıymetini,
Ama gidince,
Ama bitince,
Ama ölünce,
Kısaca iş işten geçince..."

Ansızın çıkar gelir sana, beklemediğin, ummadığın bir anda yâr diyeceğin insan. Tam da bütün ümidini kaybetmişken. Koşulsuz, şartsız sevmek istersin korkularını bırakarak arkanda, Seversinde. Hiç anlamazsın yâr diye seçtiğinin sadece bir yaradan ibaret olduğunu.

Hayatının merkezi ilan ettiğin insanın hayatında toz kadar değerin yoktur aslında ama sen bunu hiç bilmezsin. Ya da bilmek iatemezsin. Aslında o hep farkettir de değersizliğini sen kulaklarında çınlayan o söz ile avutursun kendini. "İster yâr ol, ister yara. Lütfun da başım üstüne, kahrında..."

Zaman geçtikçe açtığı yaralar yakmaya başlar canını. Günden güne tükenirsin sevdiğin insanın değersizleştirdiği bir sen olursun ezilirsin kendi içinde. Artık yorulmuşsundur. Ne dayanacak gücün kalmıştır, ne savaşacak cesaretin. Koyarsın kafana gitmeleri. Ve bir gün çekip gidersin tek kelime etmeden...


Zamanla anlaşılır yokluğun, zamanla anlaşılır bir daha kimse tarafından Senin gibi sevilmeyeceği. Tam sarmaya başlarken yaralarını çaresizliğini gördüğünde daha çok açılır içinde ki yara. Ne dönmek istersin, ne de olduğun yerde kalmak. Ne onunla oluyordur, ne de onsuz. Ama alışırsın yokluğuna o senin yokluğunu anladığı anda.

Sevginin yüceliğini sevdiğin kişi anladığı anda artık çok geç olmuştur. Tükenmiş bir insan bırakmıştır sevdiğin geride. Özlersin, ağlarsın ama o gururunu bir kere daha almazsın ayaklarının altına...

Demem o ki; bilin sevdiklerinizin kıymetini, gitmeden, bitmeden ve ölmeden...