Çevrimdışı

mahalle erkekleri toplaşıp dokuz aylık diye bir oyun oynardı benim çocukluğumda. ben de kenardan onları izlerdim, oyunda abim vardı çünkü.

bir gün bir evin duvarına dayanmış izliyordum yine. 1 metre duvarın üzerinde korkuluklar var ve kafamı tam o demirlere yaslamışım. oyunun orta yerinde ilginç bir şey oldu, tüm çocuklar bana dönüyordu tek tek. ortalık sessizleşmiş, oyun durmuştu bir an. ne oluyor, neden bakıyorsunuz diye sormama kalmadan saçlarımı rüzgarı ile öne savurtan o ses duyuldu: hav.

evet hav, birkaç defa, hav hav hav. aman allahım duvara patilerini koymuş gözümde bir aslandan farkı olmayan reks, tam kulağıma doğru hav diyordu.

tabiki de tüm çocukların gözlerine tek tek baktıktan sonra büyük bir bağırtıyla ağlamaya başladım. zavallı abim yine oyundan çıkıp elini omzuma atıp eve götürmüştü beni. *
o günden beri köpeklerden aşırı derecede korkuyorum. görünce bile rengim değişiyormuş.