Çevrimiçi

kalbine vurulmuş bir
yaftayım sevgili..
cenderesi beyaz kağıda sıkışmış
kelimelerin
uşağıyım bugünlerde..

söylesene ey tufan
içimde bunca baldıran boy vermişken
kendime biçtiğim bu kefende
kaç kez
sinmişim beyaz’ın felahına

..

..

ey içimde ki acıyı sırtlanan kalbim
hüznü kapatan kirpiklerim düşüyor
vuruluyorum sana bir şiirde
üşüyor özlediğim avuçların..
vuruluyorum sana dudaklarıma
dokunduğun yerde..
şimdi
tenime damlayan sen
rüyama şahitlik ediyor

ki
örtününce tennureyi
gezerim gece’de
gezerim bakışlarının zifirisinde
yakarsın kendimden habersiz
yakarsın ayak izlerinde
ve sensiz ölmeyi beceremem
..

anlamın düşer firakıma
sürüklenir uykusuz esintiler sana
ve başlar bir resimle yalvarış
uyanır sana çocukluğumun tebessümü


u y a n ı r ı m
sensiz..

ıssız
sessiz
bir
İNZİVA....


her seferinde ellerimi teçhiz eden
bir dua karşılardı yüzümü
ve ben yine sana niyet ederdim...

genzimde zikr’i bozulmuş sevablar
yol alırken
her yutkunduğumda senli düşlerin
yıkımındaydım..

......

aklım ne laftan anlıyor
ne de bu kaleme
attırdığın hendekten..
hendek demişken gözümün nuru
kumul taşlar yürüsede ayağımın altında
sur’a üfleyecek bir çiy tanesi

ve
sırra kadem basacak işgal ettiğin kalbim..


b.karaca

__________________