Çevrimdışı

Bir şeyler yazmadan önce üzüntümün ve sinirimin geçmesine dikkat ediyorum. Böyle zamanlarda, kendi sıkıntının acısını çıkarabilmek için, birilerinin -sözle de olsa- canını yakmak geliyor insanın içinden. Bir de buna sürekli kullanmaya çalıştığımız “orada ki insanların işine yarayacak mı?” ölçüsü eklenince sessizlik en iyi çözüm oluyor.

Buradaki arkadaşlar içinde toplum ile ilgili meselelerde belli başlı bir kaç düşünme tarzı var. Bu düşünce kalıplarımıza tutunmuş vaziyetteyiz. Arada bir geçişkenlik yok. Bir diğerimizin dediğiyle ikna olmuyoruz. Bu; tutkuyla bağlanılan, duyguyla reaksiyon verilen her ilişkinin doğasında var. Hele mesele daha sıcaksa, kimsenin öyle uzun boylu dinleyip tartacak hali olmuyor. Nabzın normale döndüğü zamanlarda tartışmak, sanırım en iyisi.

İçinde bulunduğumuz dönemin belki de en büyük kötülüğü, insanların aklında “bu da benim düşüncem, düşünceme saygı duyacaksın” diye bir ezber bırakması. İleride de bu yazıyı referans göstermek amacıyla not düşmek istedim. Hiç öyle bir mecburiyetim yok. Sizlerin de yok.

Saygı; insanların düşüncelerini söyleme özgürlüğüne gösterilir. Düşüncenin kendisinin saygıdeğer olup olmadığı başka bir meseledir.

Kendimi de kattığım için rahat söylüyorum; yazdığımız ya da ağzımızdan çıkan her şeye manasız bir özgüven hakim. Birbirimize “bunu niye söylemiyorsun?” diye hesap sorabiliyoruz. Bu rahatlığın sebebi; ağzımızdan çıkan her şeyi, herkesin kabul etmek zorunda olduğu genel geçer doğrular olarak görmemiz. Dolayısıyla soruyu sorduğumuz kişinin aynı fikirde olmadığı ihtimali aklımıza gelmiyor. Önüne “al bunu konuş” diye attığımız “tartışılmaz gerçeğin” onun da düşüncesi olduğunu, ama bir nedenden sustuğunu varsayıyoruz. Sonra da gelsin yakıştırmalar.

“Yangın var, şurada da dere var söndürebiliriz” demekle, herkes alevleri görürken “yangınnnn vaaaaaar” diye ortalıkta koşuşturmanın aynı şey olmadığını yetişkin insanlara hatırlatmak ihtiyacı, beni üzüyor. İkinciyi yaptığınızda “tüm tepkilere göğüs gerip kötüyü göstererek” ulvi bir görev falan üstlenmiş olmuyorsunuz, sadece sorunun bir parçası oluyorsunuz. Yoksa hepimiz şahsi gayretlerimizle de yangın büyürse evin yanacağını idrak edebiliyoruz. Sağ olun.

Kaşıyıp kaşıyıp durmayın. Derdimiz gerçekten çok büyük.