Çevrimdışı

Zaman ilerledikçe ve anlattığım şeyler çoğaldıkça fark ediyorum ki, istediğimi sandığım her şey, kurtulmaya çabaladığım şeylerden sadece bir tanesi. Burada davranışlarımı insanlar belirliyor ve anlatmak istediklerim onların duymak istediklerine dönüşüyor. Hem nefret ediyorlar, hem de seviyor gibi görünmeye çalışıyorlar. Evet, nefret ediyorlar. Çünkü korktukları şeyleri yaptığımı zannediyorlar. Dürüst olmam gerekirse bana kaçış yolu bırakmadıklarını göremeyecek kadar nefret ediyorlar. Evet, eğer olayın özüne inecek olursak, aslında hiçbir şeyi isteyerek yapmıyoruz. İçimizden gelen duygu ile göstermeye çalıştığımız davranış arasındaki yolda sıkışıp kalmış durumdayız. Buna “ahlak” deniyor. Fark etmediniz mi?