Çevrimdışı

O kadar uzaksın ki şimdi bana, şeytan yakın kalır sevaba.

Bunu size, inemeyeceğiniz kadar dipten yazıyorum. Bakmaya korktuğunuz o kapının arkasındaki karanlık odadan. Açığa çıkmasından endişe duyduğunuz sorulardan ve yarım yamalak inançlarınızın yok olmaya yüz tutmuş en paslı bölgesinden yazıyorum. Hiç endişelenmediğiniz bir olayın, sonunuzu getirebileceği ihtimalini hiç düşündünüz mü?

Hayır, mı?
Tahmin ettim.

İnanç, emniyet kemeridir. Sadece emniyet anında kullanılan emniyet kemeridir. Bilirsiniz, arabaya bindiğimizde takmayız ama yine de vardır. Emniyet kemerinin varlığı bizlere huzur verir. Biraz dikkatli bakarsanız emniyet kemerinin sadece ehliyet için ekstra puan olduğunu görebilirsiniz. Bu kadardır.

Hâlâ mı anlamadınız?

O huzur gibi görünen fakat korkuya yenik düşen, korkunun hükmettiği inançtan bahsediyorum.
Evet, tam da bundan!

Neden mi “Korku” diyorum?
Çünkü korkularımız bizi yönetir ve korkularımız bize yapabileceklerimiz kadar sınır koyar.

Korkuyoruz.
Çünkü Tanrı'nın bizi cennete almama ihtimali var. Nasıl olduğunu sadece kitaplardan ve başkalarından bildiğimiz cennete girememekten korkuyoruz. Bana çok komik geliyor bu durum. “İnanan herkes girecek” diyor kutsal kitaplarda. Peki, biz inanıyor muyuz, yoksa korkuyor muyuz? Bu soruyu yürekten cevaplamalıyız. Biz, cehenneme inanır ve ondan korkarız. İşin garip olan tarafı ne biliyor musunuz? Hata yapmaktan, kötülük yapmaktan, birbirimizi üzmekten ve hatta öldürmekten bile korkmuyoruz ama görmediğimiz bir cehennemden korkuyoruz.

Peki, hâl böyleyken; kendinden bölüp üflediği ruhlardan meydana gelmişsek ve hepimizin hayatında sevmediği insanlar muhakkak varsa, yani parçalar halindeyken bile en az bir insandan nefret ediyorsak, bütün haldeyken “O” ne durumdadır, bunu hiç düşündünüz mü? Boş verin, düşünmeyin. Korkmaya devam edin. Bence de korkmalıyız. Çünkü hâlâ hayattayız, öyle değil mi?