Çevrimdışı

hayatta yok demem.

Deniz kenarında bir parkta, bankta tek başıma oturuyorum. Güneşli bir hava. Çocuklar koşturuyor, aileler piknik yapıyor, sevgililer el ele geziyor, “ölürseniz bizden değilsiniz” akımı tutkunları tempolu sağlıklı yaşam yürüyüşlerini yapıyorlar. Binlerce insan var.

Ben, o an ki moda derdim ne idiyse onunla bunalıp, “böyle zamanlarda normal insanlar ne yapar?” diye düşünüp, “herhalde deniz kenarına inerler” şeklinde fikir yürüterek; sıkıntımı dağıtmaya gelmişim. Sıkıntı da benle gelmiş. Herhangi bir dağılma yok. Ortam bu.

Beraber denize karşı sigara dumanı üfleyelim mi ?

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.