Çevrimiçi

Son 10 yılda buna iki kez teşebbüste bulundum. Buna gelene kadar ben de herkes gibi güçsüzlük ve iman zayıflığı derdim. Fakat her zaman öyle olmuyor.

İntihar eden birinin hayatını ve nereden nereye nasıl sürüklendiğini ve nasıl çaresiz kaldığını bildim gördüm. Sanki Allah kendine çağırır gibi bir hayat vermişti. Evet bu yasak, bu büyük günah. Bahane yok doğru...

Ama insan bazen bu hataya düşebiliyor. İkisinde de kuş tüyü ağırlığı kadar basınç kalmıştı. O kadar basınçla bile bitirmek demekti. O demir soğukluğu, o anki sessizlik, o anki hiçbir şey düşünememe durumu, aklına hiçbir şey gelmemesi, sebepsizce bütün enerjinin tükenmiş olması.

Sonra bir anda geride bırakmak istemediklerin gelebiliyor aklına. Sanki Allah göndermiş gibi. Vidyo gibi gözünün önünde açılıyor. En azından ikisinde de böyle oldu ve korktum yapamadım. Sonra uyguladığım baskıyı fark ettim. Uyanmış gibi oldum, garip hislerdi. Hipnozdan uyanmış gibi.

Daha başka şeyler de var tabi ama neticede detaya gerek yok. Ben o anlardan sonra, Allah'ın intihar edenleri affetmesini dilemeye başladım. Yazarken bile düğümlendim. İnsanlar üzülmemeli, en azından yalnız bırakılmamalı.

İntihar eden bir kadın yakınım oldu. Hayat hikayesini o intihar sürecine gidişini öğrendikten sonra, artık asla kesin konuşmuyorum. Allah affetsin demek en doğrusu.

Şimdi hatırladım. Bir başka yakınım daha var. Onun sürecini de hatırlıyorum ve biliyorum. İnsanların ona davranışını hatırlıyorum. Engelli bir bireydi hemde...

O son saniyelerde Allah yardım ederse eder, yoksa bu dünyadan giden gerçekten gider.