Her sabah Karamel ile yürüyüşe çıktığımda, beni heyecanla bekleyen kedi dostlarımı beslemek artık bir rutin haline geldi. Aç bir canlının gözlerinde gördüğüm minnet, vicdanıma iyi gelen en güzel duygulardan biri. Ancak ne acıdır ki, iyiliği kıskanan, merhameti düşman gibi gören insanlar var. Kimisi alaycı bir dille "Evine al o zaman" diyor, kimisi "Evimin önüne mama koyma, alışmasınlar" diye buyuruyor. Oysa kendi alıştıkları tek şey, taşlaşmış kalplerinde hiçbir canlının hakkını gözetmemek.
Bazen düşünüyorum, bir kap mama döküldü diye bu kadar öfkeye kapılan insanlar, bir canlının açlıktan ölmesine neden bu kadar kayıtsız? İyiliğin karşısında neden böylesine huzursuzlar? Kimisi yaşını başını almış, belki yarına kendisi bile çıkamayacak ama bırak iyiliğe ortak olmayı, kötülüğünü daha da belirgin hale getiriyor. Oysa merhamet insanı yaşlandırmaz, aksine genç tutar. Çünkü iyilik, ruhun ağırlıklarını hafifleten bir duygudur.
Şimdi kedileri mahallenin cami avlusunda besliyorum. Burası Allah’ın evi, merhametin, şefkatin mekânı. Kimsenin çıkıp da "Burada besleyemezsin" deme hakkı yok. Çıktığı an, o soruyu sorarım: "Kimin evinden kimi kovuyorsun?" Allah'ın yarattığı canları, Allah’ın evinden uzaklaştırmaya kalkmak hangi vicdana sığar?
İnsan dediğin, elindekini paylaşarak insan olur. Ve ben biliyorum ki, paylaşmaya devam ettikçe, ne kadar rahatsız olurlarsa olsunlar, bu dünya iyilikle güzelleşecek. Ben kedilerimin gözlerinde iyiliği görüyorum, onların duasını alıyorum. Peki, kötülüğe alışmış olanlar ne alıyor? Bu dünyada vicdanını kaybedenlerin, ahirette kaybedecekleri karşısında bir kap mama ne ki?
[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]