| Bugün de Kendimle Oturdum Kahvemi İçtim
Bugün de Kendimle Oturdum Kahvemi İçtim… Kendimle Muhabbetin Dibine Vurduk
Bazen kalabalıklardan, gürültüden, hayatın telaşından uzaklaşıp yalnızca kendimizle baş başa kalmamız gerekir. İşte bugün o günlerden biriydi. Ne kimseye yetişme telaşı, ne aceleyle bitirilmesi gereken bir iş… Sadece ben ve elimde mis gibi kokan bir kahve.
Kendimle oturup kahve içmenin tarifi yok. Her yudumda, zihnimdeki sesler daha net duyuluyor. Günlerdir söyleyemediğim sözleri, sormaya fırsat bulamadığım soruları, belki de en çok kendimden sakladığım cevapları konuşuyoruz. Bu sohbetin bir güzel yanı da şu; karşındaki seni asla yargılamıyor, sözünü kesmiyor, anlamak için dinliyor. Çünkü o kişi sensin.
İnsan bazen dışarıdan değil, içeriden duyduğu sözlere ihtiyaç duyar. Kendine “Nasılsın?” demek, “İyi misin gerçekten?” diye sormak, içten bir tebessümle “Olur, geçer” demek… İşte bugün kendime bütün bunları söyledim. Kahvemin sıcaklığı gibi içimi ısıttı o sözler.
Kendi kendine muhabbet etmek, bir nevi ruhunla barış imzalamaktır. Geçmişteki hataları affetmek, gelecekteki hayallere selam göndermek, bugünü ise sevgiyle kucaklamak… Hayat bazen bu kadar basit olabiliyor.
Bugün de kendimle oturdum kahvemi içtim. Kimseye anlatmadığım şeyleri anlattım. Kimsenin bana söylemediği güzel sözleri kendime söyledim. Ve anladım ki; bazen en iyi dost, en iyi dinleyici, en iyi yol arkadaşı yine kendin oluyorsun.
Çünkü insan, kendini sevmeyi öğrendiğinde, dünya da bir başka güzel görünmeye başlıyor.
|