Bebekler neden bize çok sevimli gelirler?
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
bu konu evrimsel psikolojinin en dokunaklı alanlarından biri aslında.
bebeklerin sevimliliği yani bizde koruma isteği uyandıran o “tatlılık” tamamen rastgele değil. evrim, hayatta kalma şansı en yüksek yavruları seçmek için görünüşü de şekillendirmiş. konrad lorenz bunu “`bebek şeması (kindchenschema)`” diye adlandırmıştı. yani belirli fiziksel özelliklerin bizde otomatik bir şefkat tepkisi uyandırması. bu özellikler neredeyse evrensel:
* büyük ve yuvarlak gözler,
* küçük burun,
* geniş alın,
* yumuşak yüz hatları,
* orantısız büyük kafa,
* tombul yanaklar.
bu oranlar, yetişkin bir yüzle karşılaştırıldığında beyni anında “bu bir bebek” şeklinde uyarıyor. sonra dopamin, oksitosin ve serotonin devreleri çalışıyor yani “koru, yaklaş, gülümse” komutları geliyor. evrim açısından amaç çok basit: yavru kendini savunamaz, bu yüzden çevresindekilerin ilgisini çekmek zorunda. sevimlilik bu yüzden “savunma mekanizması” aslında. tersine, bu özellikler bozulduğunda, yani yüz yetişkin hatlarına benzediğinde, ilgi refleksi azalıyor. bu yüzden karikatüristler veya animasyon stüdyoları karakterleri daha sevimli göstermek istediklerinde hep aynı formülü kullanır: büyük göz, küçük çene, yuvarlak yüz. ilginç olan, bu tepkinin türler arası da çalışması. insanlar, kedi yavrusu veya panda gibi canlıları da aynı içgüdüyle korumak ister. çünkü bebek şeması sinyali, beynin “insan mı değil mi” filtresinden önce geçer.
yani kısaca: doğa, bir çocuğun yüzünü sadece estetik için değil, hayatta kalma ihtimali için böyle tasarladı. gözler o kadar büyük ki, seni bakmaya mecbur bırakıyor.
Alıntıdır..