Çevrimiçi

Her gece adeta bir ritüelin parçası gibi, o eski sandığın kapağını yavaşça aralayıp kendini geçmişin labirentlerinde bir keşfe bırakıyorsun. Bu huzurlu sessizlikte zihnini en çok meşgul eden soru ise hep aynı: Özlemini çektiğin şey, gerçekten o anıların sıcak dokunuşu mu, yoksa o günlerin tozlu izleri arasında kaybolup giden eski bir "sen" mi?

Hayatının bir köşesinde derin bir aşk mı eksiklik hissi yaratıyor, yoksa kalbinin en kuytusunda tamamlanmayı bekleyen bir hikayenin izleri mi seni sürekli düşüncelere sürüklüyor? Bazen bu tür sorular ruhunu yorar, bazen de cevap bulamamaktan doğan hüzünle sessiz bir dostluk kurarsın.

Kendi kendini avutmanın yollarını ararsın kimi zaman; basit bir notla ruhuna küçük bir teselli sunar, içten gelen bir mırıltıyla kendine sakinleşme fırsatı tanırsın. Sanki unutmamış olmanın o sahte huzuruna tutunursun. İçinden “Unutmadım.” diye fısıldarsın belki, kimseler duymasın diye. Ama öyle anlar olur ki, sözcükler senden cesur davranır. Dudaklarından usulca, bir itiraf gibi şu söz dökülür: “İyi ki bir zamanlar kalbime dokundun.”

Dem - 26.11.2025

__________________

Umrumdışı...