| kimsesiz şiir
ben kendime hapsoldum
saçlarımı perdeleyip yüzüme
günlerce düşündüm siyah aynalarda
gördüğüm yoktu
mihraba karşı yalvaran bir budala
ya da kör bir dilenci duası de istersen
kulaklarımın işittiğine
ben kendime hapsoldum
günlerce düşündüm siyah aynalarda
gitgide çirkinleştim
saçlarım soldu
döküldü kirpiklerim
gözlerim yoktu zaten
kalbim bir savaş meydanından arta kalan
barut kokularıyla hala bendeydi
aklımsa neyi nereye koyacağını bilemeyen
bir yabancı konuk gibiydi
boşlukta devinen
bugün ilk defa
penceremin gökyüzüyle kesişen noktasından
baktım ışığa
yağmur yağmış olmalı
toprak kokuyor avuçlarım
aylardan en zalimi geliyor bu şehre
dağıtıyor perçemlerini söğütlerin
şaşkın deniz
ve sen yine yoksun bende
mevsimler sensiz
|