Bir kadının Aşkı...
Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim...
Yedi senelik evliliğimizin iki senesini
kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik. Karım, her
evlilik yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler,"Bunlar
bizim hayatımızın gölgeleri"derdi..
Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı. 97'in bir
gecesinde onu aldattım. Oysa ona sürekli onu ne kadar çok
sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim.
Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi
tekrarladım.
Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve
sadece:
"Biliyorum" dedi.
İzmir'e kar yağdığı gün, yani bir ay önce,
evdeydim. Fotoğraflarımıza bakıyordum yine... Her
çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark
ettim.
A
R
K
A
S
I
N
Gerisi için yılları yetmemişti. Ama
sanırım
"Arkasına bak" yazmaya filan niyetlenmişti. Hemen
çerçevelerin arkasına baktım. Hiçbir şey yoktu. Sonra
birşey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm.
İnanabiliyor musunuz , her birinin
arkasından
bir mektup çıktı!Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu
sözler yazmıştı.
1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf
ise
simsiyahtı. Ve içinden şu sözler çıktı: "14 Mart 1997 /
Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı /
Söylemene
gerek yok, biliyorum..."
2002'deyiz. Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıloluyor. İçim
acıyor şimdi. Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor...
çünkü; "aşk sessiz, sevgi dilsizdir..."
AYSE ARMAN