Bir Deliye Asik Oldum
Onu ilk gördügümde 17 yasindaydim. O ise 20. Akil hastanesine ziyarete gitmistim. Arkadasim zorla götürmüstü. Bahçedeydi... Kisti. Onun üzerinde sadece tisört vardi. Dikkatimi çekmisti. Herksin yaninda birileri vardi o yalnizdi.
Yanina gidip adini sordum, sohbet etmeye basladim. Konusmuyordu, benimle hiç ilgilenmiyordu. Bu daha da dikkatimi çekmisti. Üzerine gidiyordum ama bosunaydi. Hiç konusmuyordu. Çok etkilemisti beni...
Daha sonra her gün yanina gitmeye basladim. Benimle az da olsa konusmaya baslamisti. Doktoru onun durumunun hiçte iyi olmadigini, ailesini trafik kazasinda kaybettikten bu hale geldigini anlatti ve onla bu kadar ilgilendigimi sordu. Cevap veremedim. Sanirim beni etkilemisti ve seviyordum onu
Onu etkilemeyi sonunda basarmistim. Okul çikis saatimi sabirsizlikla bekledigini söylemisti. Beni görmeden mutlu olmadigini anlatmisti. 1 yilda gülümsetmeyi bas artmistim onu. Bana ilk “ Seni Seviyorum” dediginde de tanismisligimizin üzerinden 1,5 sene geçmisti
Gülüyorduk el ele dolasiyorduk bahçede. Doktoru bile sasirmisti bu duruma. Artik psikoloji tedavisi bitmis sadece ilaç tedavisi uygulaniyordu. Buda bizi çok mutlu ediyordu. Ailemin ondan haberi vardi. Ama onu sadece benim ilgilendigim bir hasta olarak görüyorlardi. Oysa biz sevgiliydik. Sözlendik
Yüzüklerimizi doktoru takti. 2 yil sonra ailem her seyi ögrendi. Ondan ayrilmami istediler. Çünkü o hastaydi. Bir hafta beni eve kapattilar. Artik mavisimin yanina gidemiyordum. Günün birinde evden kaçip yanina gittim. Hastanede yoktu. Beni iki gün beklemis ben gelmeyince de kendi istegiyle hastaneden ayrilmis
Bir ay boyunca eve kapandim. Kimseyle konusmuyordum yemek bile yemiyordum. Bir arkadasim mavisimi yolda görmüs oda benim ev adresimi almis. Bir gün mavisim ellerinde çiçeklerle evimizin önüne geldi. Annemi kandirip bir hafta birlikte tatile çiktik. Artik onundum. Tüm kalbimle ve bedenimle...
Ailem ne yazik ki kararindan vazgeçmiyor ve onu istemiyor. Su an o yanimda yok. Ailem beni Antalya’ ya gönderdi. O da Istanbul’ da. Buraya gelmesi imkansiz. Üçüncü senemizdeyiz ve 4 aydir ayriyiz. Haberini arkadaslarimdan aliyorum. Yine hastaneye düsmesinden korkuyorum. Ne yapacagimi bilmiyorum. Ama bildigim tek sey var. Onu çok seviyorum...