Sensizliğin sayamadığım bilmem kaçıncı günündeyim...
Senin şafağın 27, benim ki ise karanlık....
Zamanını hatırlamadığım bir gece vaktiydi, sevgi dolu kalbimle ben seni beklerken, sen sinsice çoktan katılmıştın ayrılığın kervanına....
Gidişinin ardından içimin acıyacağını, kalbimin kanıyacağını, çok acı çekip, yıkılacağımı bildiğim halde o karanlık gece de sana ''GİTME KAL'' demedim...
Diyemedim... Gitme desem yine de gidecekmiydin...?
Bu satırları yine gidişin kadar karanlık bir anda yazıyorum.
Yüreğimde ölümsüz sevdan, kalbimde acın, gözlerimde giderken miras bıraktığın damlacıklar var....
Bir tek sen yoksun....
Seninle birlikte mutluluklar da gitti. Huzurum....
Mahşer karanlığıydı her yer. Sen gidiyordun ya, hayat durmuş, yaşam bitmiş, herşey anlamını yitirmişti.
Gitmeseydin olmazmıydı sanki... Gitme desem kalırmıydın benimle...?
Gittin CaNPaRCaM...
Bak hala CaNPaRCaM diyorum sana vefasızım...
Ben adını anmaya kıyamazken sen şimdi ellerdesin öyle mi... Yerimde olsan dayanabilir miydin? Yüreğin kaldırabilir miydi bu acıyı?
Ben kaldıramıyorum Serserim...
Adımdan olsa gerek, Hani hep ''Çiçeğim'' derdin ya bana. Sensiz bu çiçek varolabilir mi sadın? Suyum...
Sensiz varolamıyorum işte...
yokluğunun verdiği acıya dayanamıyorum, Sensizliği kabullenemiyorum.
Yine de ''DÖN'' diyemiyorum.
Sakın dönme...
O karanlık gece de giderken öyle incitip, kırdın ki beni, öylesine akıl almaz sözcükler kullandın ki. Sana ''Dön'' demeye bile yüz bırakmadın...
Şimdi herşey sana toz pembe bilirim. Yıllar sonra bir gün bu yaptıkların aklına gelirse eğer kendinden nefret etme sebebin olacaksın biliyorsun değil mi...?
Hani ben senin ''Çiçeğin''dim? Bak soldum... Soldurdun be CaNPaRCaM....
Ben değil ama iLyaDa seni çok özlüyor...
Bu satırlar tamamıyla bana aittir... PeRiLiCe