| Cevap: HiçLiğim..
Ay ışığını yansıtıyordu bir vakit gözlerin. Öyle ki, ruhum aydınlanıyordu. Dünyayı, insanları, doğayı yani alabildiğine bütün yaşamı senin gözlerinde seviyordum ben. Suyun tadı seninle güzellik ifade ediyordu ve ancak senin elinden yendiğinde bir lokma ekmek kutsal bir ibadete dönüşüyordu... Mabedim oluyordu gözlerin... Huzuru ve inancı orada buluyordu çalkalanan ruhum... Yüreğim bir yangın yeri, ateşin tam ortasında gözlerin... Başka hiç bir insan bakmıyordu böyle bir serinlikte..
Denizden gelen bir meltem ve bir şarkı oluveriyordu bazen. Uzanıp kumsala, saatlerce dinliyordum gözlerinden akıp gelen bu melodiyi... Mavilikler ülkesinde yitip gidiyordum sanki...
Şimdi bütün tonlar gri... Ay ışık yansıtmıyor içime ve fırtına öncesi sessizlikte deniz... Şimdi gözlerin yok, mabedim yanan yüreğimin külleri arasında savrulup gitti...
Şimdi sen yoksun, yaşama dair hiç bir şey yok
|