| Cevap: HiçLiğim..
ey kapının ardındaki cerâhat;
/ ki, adınız kalabalıktır.
ellerimden değil,
zîrâ göbeğimden bağlıyım yaşama
ve bir o kadar (n)esîr.
şimdi tanrı; duy sesleri
şimdi tanrı; duy seslerini
ve ey tanrı;
/ duy sesimi!
bilâlin göbeğindeki,
/ ağlayan taş benim…
nehir kıyıları azgın sulara teslim.
bütün süslü çerçeveler bir resme yataklık ederken,
etrafından akan sular
/ kan revan,
bir ressamın kirli paletinde yalnızlık.
sesinin tortusunda titrek bir keman.
nûhun gemisindeki tûfânî karmaşa;
âh, kalabalık!
/ duy sesimi;
isyân üzeredir şiir!
hayat: ana rahminden sürgün…
ilk bıçak darbesi ile birbirine girmiş renkler;
değildir baştan başa kırmızı,
ki renklerin en safı; beyaz,
üzerine düşmüş bir siyah lekedir,
doğumunla beraber,
alnına sürülmüş ilk hayâsızlığın,
çıplaklığıdır: “leke”…
/ âh
/ en az senin kadar hayâsızım!
ressamın paletinden fırlıyor âhenk;
/ “geldiğin gibi gideceksin!”
ve şair haykırmaktadır;
/ “yazdığım gibi öleceğim!”…
tanrı ölmüştür diyordu nietzsche. ey âdem, biliniz ki, nietzsche ölmüştür!.. ve ey tanrı; duy sesi; ki nârâdır, bilâlin göbeğindeki taşın âhıdır… şimdi, süslü çerçeveler yataklık ediyor resimlere, her kare bir başka intiharı resmediyor. kan revan gecenin yontusunda, ressamın gözlerinden akıp gidiyor yalnızlık. sesimin tortusuna gizlediğim bir keman, dışarıda nûhanî ve bir o kadar tûfâni bir karmaşa! ey tanrı, duy sesimi; isyân üzredir şiir!… ana rahminden sürgün bir hayatı soluklarken, bir bıçak darbesidir bütün renkleri birbirine karıştıran ki doğumla beraber alnıma sürülmüştür ilk hayasızlığım. âh ne kadar lekeli ve çıplağım!… ressamın paletinden fırlıyor âhenk, “geldiğin gibi gideceksin” diyor yorgun gözlerle… ve şair, haykırmaktadır; “yazdığım gibi öleceğim, öldüğüm gibi yazacağım!”…
|