Çevrimdışı

/ne vakit yaşamak düşlesem,
kurşun kadar ağır yalnızlıklar gelir kuytulardan.
bu yüzden sonsuzluğa yumayacağım gözlerimi,
ağırlaşıyor düşlerim.../

ne vakit altından ırmaklar geçen köprüler düşlesem,
başıma yağan kızılca kıyametlerle
sürülürüm bulunduğum yerlerden.
arkamda taşıyamadığım yüküm(sen)
sürüklenir(sin) peşimden...
doğrulmaya çalıştıkça heybetlenen kurşunî bedenim,
vurgun yemiş sırça köşkler gibi çöreklenir acılarıma...
“doluyor şöhretin, kan misali, damarlarıma”

cemre düşmüş toprakta düşlerimle kalıyorum...
bahara yakınmış adım;
daha ilk saflarda,
tutuşuyor adımlarım...
“yüreğimde bir sen var, damarlarımda kanın”.
tanıdık geliyor bana, etrafımda duran bakışların.
tılsımını,
“kabusların terkettiği şehirde bırakmışken” yaşamak,
“korkunun pençesinde bir haslettir” kavuşmak.

Tırmanırken dağ eteklerinde kalır ellerim,
yaralıyım kurşun geçirmez artık bedenim
ve büyüdükçe kinim,
“donar hislerim”.

“merhamet duvarlarıma, gazaplar konmayacak”

ne vakit ölmeler düşlesem,
boğulur ağır kalabalıklar...
ve musallasını arzulayan bedenim,
ne kadar da günahkâr.

tutuştu saçlarım rüzgarın ateşiyle
ve kibirlendi uzaklar,
yakınların gelişiyle.
hangi ufuk taşır şimdi,
bende ki ağırlığı
ve hangi yamaçlardır ellerimin mezarı...

”yüreğime ölümler ekerken, nasıl bir yaşamak düşlersin?”
dedin
ve gittin.
Yüreğimde sâlâsı,gidişlerinin
ve avuçlarımda firari gelişlerin..

“sen yürek yurdumun misafiri!”
misafir dediğin, kalmak için düşlerini kirletmemeli.
Düşlerimde “ölüm”,
yaşamak “aksak”;
ve ölürüm ağır aksak.

Ne vakit gelsen,
bir yanım dağ,
ve gitsen
uçurumlar solurum...


*Otuzuncuharf*