Limandaki Son Yolcu



Bir dilin bütün sözcuklerini kullansam seni tarif
edemeyeceğimi biliyorum. Ulaşılmaz oldun hep,
dokunmak, hissetmek ve dolu dolu yaşamak
isterken seni, kocaman bir yalnızlıktı payımıza düşen.
Payıma düşen her şeyi erteledim ama erteleyemediğim bir
şey vardı, sana benziyordu. Su olsan, dokunduğumda
bozulurdun. Bozulmayan bir "şey"din... Gidilecek bir
yer olsan sonu olurdu, sonu olmayan bir "şey"din. Uykuda
görülecek bir rüya olsan uyanırdım, beni rüyamdan
uyandırmayacak bir "şey"din... Seni gözlerinden, üç
ırmağın birleştiği yerden öpeyim desem, aklına ırmaklar gelir.
Düşün ki, bir dağdan aşağı iniyoruz ve dünyada iki kişilik
türkü kalmış onu söylüyoruz. Öyle bir "şey"sin sen...
Seni düşündükçe yoruluyorum desem, dünyanın en
büyük yalanı olur. Yalanım yok. Bugünden yarına ne kalır
bilmem ama sen kalırsın tıpkı yatağı değişmeyen ırmak gibi.
Bana hep kendimi hatırlatan bir "şey"sin sen.
Uzaksın, yakınsın, özlenensin ama bugün değil yarın gibi
bir "şey"sin sen. Gecenin en karanlık yerinde, küçücük bir
ışık bile olsan yine de istiyorum seni. Bugün her ölümle biraz
ölürken, seni düşündükçe hayata dönüyorum yeniden.
Gelincikler gibi bir mevsim değil, dört iklim, köşe bucak...
Kim ne derse desin dönmeye niyetim yok. Bir kentin
ortasında tek başına kalsam da çıglık çıglığa bağırarak
söylerim seni sevdiğimi. Bir tek benim sevgimle yaşasa da
bu sevda seviyorum seni. Sensiz dallarımı yitirmiş bir
agaç gibi yapayalnız olurum, kalabalığın ortasında bile.
Fırtınalı bir denizin en sakin limani gibi bir "şey"sin sen.

O limandaki tek yolcu da ben...