Çevrimdışı

Başkalarının yüzüne bakmaktan vazgeçmeli… Aramamalı artık nedenleri, niçinler bırakılmalı, başkalarını yargılamayı kapatmalı, hem suçlu hem şahit olmaları, bırakmalı bu mahkemelerde yargıçlık etmeyi, taraflı önyargıları ve kinli hesaplaşmaları… Kendi yüzüne dönmeli insan ve bakmalı kendi kanlı yüzüne, yüz çevirmemeli kendinden. Korkar gerçekleri kendi yüzünde gören ve dayanamaz kendi kimsesizliğindeki boşluklarına. Nedenidir korkuları, bakanın yüzündeki gerçekler ve karanlık boşluklarındaki uçurumlardan düşmemek için hep başkalarının yüzündeki kanın rengini severler. En kolay en güzel seçimdir bu ve en kaçtığını sandığı yalan uzaklaşmalarıdır kendinden. Kendini yağmalamaktansa başkalarını yağmalamak daha evla gelir kendinden kaçanlara. Bir tür öç almadır aslında bu kendilerinden, geçici bir orgazm şehvetinden sonraki pişmanlıktır aslında yaşadığı. Bilir, bilir de söylemez kendinden korkan, bu anlık ihtirasından kaçma nedenlerini. Kendini çiğneyip geçmektense başkalarını çiğnemek daha kolay gelir insana. Bencil ömürleri yüklenmişse sırtına taşımak ağır gelir her yükü ona. Özleyişleri bile farklıdır insan yaralarından kaçınca. Utangaç boşlukların kızıllığından korkar her geçtiği yolda ve soluksuz kalmamak için başkalarının soluğunu keser, kendi ışığa döner kanlı yüzünü düşünmez ardında bıraktığı ışıksız derbeder ettiğini ve aynalarına küser. Zafer sarhoşluğu yaşar kısa anlarda ve yine kaçar kendinden, ayna yoktur sığınaklarında ve karanlıkta yaşayan eksik hazlarının yerini derin bir suçluluk alsa da aldırmaz görünür korkar gözlerini açmaya. Yok sayar her şeyi herkesi, sildim sanır belleğindekileri, silemez aslında kapattığını sandığını, her kuytu köşeden arada bir göz kırpar sakladıkları ve hesaplaşmalarında çıkar ayyuka feryatları, sessiz çığlıklarından kulakları sağır olur döner kendine ve yüzündeki kanla yoğrulur. Döker o zaman her şeyi ortaya… Ve susuz bıraktığı ertelediği hayatına geri döner. Yaşamında kimsesiz bıraktıklarını düşünür ara sıra. Ortada bıraktıklarını görür ardı ardına. Kazandıklarını kaybettiklerini, kazandırdıklarını ve kaybettirdiklerinin hesabını yapmaya koyulur usulca. Aklından kurtulmayı beceremez deli olduğunda ve kıvrandıran sancılarının içine gözyaşlarını döker. Unuttuğu ömrünü düşünür bir çırpıda, ertelediği hayatını düşünür bir solukta. Kimsesiz bıraktıkları ile baş başa bulur kendini bir anda. Kendinde ki unutulmuş ömrünü başkalarının unutulmuşlukları ile kıyaslayınca öncelikleri kendine verir hem de hunharca. Suçları ve günahları ile bir sınav yaşatır kendine ama ne çare, giden gitmiştir artık yakalanmaz kaçan tren bir başka durakta.
HER ŞEY ZAMANIN DA GÜZEL! HAYATINIZI ERTELEMEYİN!

KALIN SAĞLICAKLA...