Sen yokken ben nasılım diye başlayan her mektubumu sana göndersem halime sen ağlardın taşa anlatsam inan taş çatlardı. İşte ben sen'siz böyle acı içindeyim ölüm acısını denk tut yokluğunu.
Sen vatan borcunu öderken tuttuğun 11-1 nöbetlerin varya işte ben o zaman şiirler yazıyorum sana.
Peki biliyor musun 1-3 nöbetinde ne yaptığımı?.
Sen'inle geçirdiğim anları düşünüyorum.
Ya 3-5 nöbetleri?.
İşte o her şeyden beter yokluğunun vurduğu en derin saatler. İşte o saatler ben o zamanda yokluğuna ağlıyorum sen'i. Düşünüyorum, şiir yazıyorum, kendimi yiyorum, taşı kemiren aç insan misali kalbimi kemiriyorum.
Bir ben ağlıyorum acılarıma bir de ben ağlıyorum sen'in yokluğuna.
İşte sen'i ben böylesine seviyorum.
Her nefesi başkası için alanlar ordusunun baş kumandanıyım.
Sevenler kervanının kervancı başıyım.
Hasret çekenler militanlarının lideriyim.
Ölüler şehrini de Cumhuru reisiyim.
İşte ben sen'siz buyum be tuzum.
Hayat yaşamak için bir sebep beklerse eğer bu yitik kalbimden sen'sin benim tek sebebim.
Düşman olur saatler bana yokluğunda.
Sana yazılacak her şiirde hasretimi de indiriyorum yüreğimden kalemin iz bıraktığı beyaz kağıda.
Anla beni, ben ben değilim artık ben sen oldum.
Sen yokken benim varlığımın olmasını kimse bekleyemez benden.
“Hani iftar vaktine yakın susar ya insan, yokluğun o kadar yakıyor beni.
Söyler misin, sizin oralarda ne zaman okunur ezan?.
Bir yudum su kadar özledim sen'i”.
Özlem kelimesi sen'inle bütünleştiği anda binlerce hücreye ayrılır düşüncelerim.
Kimse için bu kadar ağlamadım kimseyi de bu kadar beklemedim.
“Beklenen gün gelecekse çekilen çile kutsaldır” derler.
Sana kavuşma umudum da olmasa...