Kimler inandırmış yalnızlığın tek kişilik olduğuna
Ben yalnılzlığı iki kişilik yaşadım,
Tek kişilik ağladım...
Sabahları aç karnına sancılarıma geliyordun...
Sonra uzak bir bulut gölgesinde kayboluyordun...
Okuduğum masallarda çıkıyordun karşıma,
Hep bir sonraki sayfasında özlüyordum,
Çeviriyordum saçların telini...
Elim yüzüm saçın karası oluyordu...
İki kişilik yalnılzıkta,
Tek bir gözyaşıydım ben...
Kusursuz can verişlerim ve sözsüz vasiyetlerim vardı çekmecemde,
Haklarım bende saklı,
Ahlarım sana yazgılı...
Kırılmış bir sandığın en gizli köşesindeyim şimdi,
En kıymetlim sen,
En paslı dibindesin...
Yadigarım; yalnılzlığım yanımdaki rafta,
Sen ise eski avizenin ışıksız fenerindesin...
Kim demiş ışıklar sönünce kördüğüm yürürüm diye,
Aydınlıkken de görmez oldum sen varsın ihanetinle...
Kimseler inanmasın yalnızlık karartmaz yüreği,
Kararan köhne bir aldatıştır,
Pişmanlık yoklar izinde gidenleri...
Sen böyle bir cümlenin gizli öznesisin,
Sadece yarattığın acıyla anılırsın...
Sadece yükleminle bulunursun...
Ve sadece dinlersem var olursun...