| Kime Ne ?
Sararmış resmini, çekmecemden çıkardım.
Resmine bakarken, hayallere kapıldım.
Şiirler söylüyordum, aşkımı anlatan.
Bir damla yaştı, gözlerimden akan.
Gökkuşağının yedi renginde yaşarken,
Fırtınalar içinde kayboldun aniden.
Kalbimdeki o çocuk bilmem ki nerede?
Uçurtması uçmuyor artık gökyüzünde.
Hayallerde kaldı herşey, sen yoksun artık.
O güzel günlerden, bir resmin ve ben kaldık
Ama kime ne?
Ben içimdeki yağmuru durduramadıktan sonra neye yarar ki?
Ben yüreğimdeki gri bulutları kovamadıktan sonra gökte yıldızların
görünmesi neyi değiştirirki?
İçim üşüyordu, titriyordum.
Bir sabahçı kahvesine giriyordum.
Demi sevdalardan süzülmüş bir bardak taze çay...
Titremem duruyordu biraz.
Kahveci çırağının sesiyle irkiliyordum, " çok ıslanmışsın, sobanın
başına geç.."
Bir yanardağın içine atsalar beni ısınırmıyım sanıyorsun?
Beni ancak teninin sıcaklığı döndürebilir hayata.
Ancak, ellerini tuttuğumda yaşadığımı anlayabilirim.
Çay boğazıma diziliyordu, bitirmeden kalkıyordum.
Biliyordum, bir başka gecede, bir başka yağmurda yine sensiz, yine
umarsız,yine yalnız yürüyeceğim bu yolları
Yeter, gel artık.
Gel dindir bu yağmuru, bu gözyaşlarımı...
şehre yağmur yağıyordu.
Bütün şehirler ağlıyordu.
Ben en çocuk halimle üşüyordum.
Kimse sen değildi, kimseyi istemiyordum.
Şehirle birlikte ben de ağlıyordum, gözyaşlarımı kimse farketmiyordu.
Yorgun adımlarla, ıslak sokakları dolaşıyordum.
Bir yerlerde seni bulmayı umuyordum.
Yürüdükçe daha şiddetleniyordu yağmur.
Sokak sokak geçerken bu şehri umudumu kaybediyordum.
İşte en büyük tehlike buydu.
Umutsuz yaşarmıydı insan?
Umutsuz direnebilirmiydi hayatın acımasızlığına?
Yağmura ev sahipliği yapan gece, hiç aşılamaycak bir engel gibi
karşımda duruyordu.
Hazırlıksızdım, sensizken saatlerin bu kadar geçmez olduğunu
bilmiyordum.
Koynuma hasretini alıp uyumaktan nefret ediyordum.
Bu gecenin karanlıgında....?
|