Çevrimdışı

Bir yaşam tutuldu yine gözlerinde… Ve ben oracıkta kalakaldım. Bilmem kaçıncı kez bu kalışlardayım?
Ne evde ne dışarıda…
Ne de hiçlikte!
Hiçlik nedir bilir misin? Doğarsın, büyürsün, yaşarsın… Sonra da hiç olursun, hepten hiç!
İşte öyle.
Yine tutulur yaşam. Sahte bir gülücükle belki de anlattığın öyküde. Konduramazsın…
Kondurursun da kabullenemezsin bir şekilde. Öylece kalakalırsın,
olduğun yerde.
Simsiyah olmuş şehrin, keskin haykırışlarıyla…
Masum bir yüreğin çırpınan sesiyle. Yaşarken ardında kalan ölümle, ölümden sonraki düşle.
Belki de evrimini tamamladığını sandığın gülüşle.
Bir gece hüzün besteleri yaparken yaşam, unuturcasına geçti aklımdan.
Notaların varlığı nerede dedi, içimdeki ses. Yanardağ sustu, ben sustum…
Kendimi yontarcasına kazıdım, beynimin tortusunu sessizce. Yaşam mı dibe çökmüştü, ben mi yoksa bulamadığım sen mi? Hiç anlayamadım.
Gecenin ağardığı anda gözlerim kan çanağı, salıverdim bütün dünyayı.
Avuçlarıma bile sığmadı durgunluğum…
Saçlarım yine dağıldı, ruhum yine yandı… Ben yine omuzlarımda taşıdım hayatı.
Neler tükendi? Neler yeniledi kendini… Yüreğimin ne işi var bu düzende anlayamadım.
Gitti! Konduramadım, durduramadım…
İnandım ama inanamadım ona giderken. Ve öylece kalakaldım.