Çevrimdışı

Bu içeriklerin için için kaynaması, anlamın emilmesi, iletişim aracının giderek anlamsızlaşması, iletişim diyalektiğinin tamamıyla modelin tamamıyla kısır döngüleşmiş biçimi içinde eriyip gitmesi, toplumsalın kitleler içinde için için kaynaması insanda bir felaket duygusu yaratarak, umutsuzluğa kapılmasına neden olabilir. Oysa bu saptama habere bakış biçimimizi temelinden belirleyen idealizme oranla doğrudur, çünkü hepimiz kudurmuş bir anlam ve iletişim idealizminin yani anlama dayalı idealist bir iletişim peşinden gittiğimiz için doğal olarak bu perspektif doğrultusunda ölümümüz de anlamın elinden olacaktır.

Oysa “felaket” (ölüm) teriminin böyle bir “felaketimsi son ve yok oluş anlamını kazanması ancak sistemin bize dayatmaya çalıştığı üretim ve çizgisel bir biriktirimi amaçlayan bakış açısıyla mümkündür.

Etimolojik anlamda felaket eğriliğin yanı sıra aşağı doğru sarmal bir şekilde inen ve ötesine geçebilmenin olanaksız olduğu “haberin sınırı” yani ötesine geçildiğinde bizim için bir anlam ifade eden hiçbir şeyin bulunmadığı bir süreçtir —anlamın ihtarlarına boşverdiğimiz andaysa felaket sahip olduğumuz güncel düşgücünden nihilist ve ulaşılması gereken son nokta yani ölüm gibi bir anlama sahip olmamaktadır.

Anlamın ötesine geçtiğinizde karşınıza anlamın nötralize edilmesi ve için için kaynamasıyla elde edilen bir çekicilik çıkıyor. Toplumsal adlı sınırın ötesine geçtiğinizdeyse karşınıza toplumsalın nötralize edilmesi ve için için kaynamasıyla elde edilen kitleler çıkıyor.
Günümüzde sorun bu karşılıklı meydan okuma oyununu iyi değerlendirmekten ibarettir —anlama meydan okuyan sessiz kitleler (bu kesinlikle pasif bir direniş bi çimi değildir). İletişim araçlarının sundukları anlamla, araçların çekiciliğine meydan okuma. Bu bakış açısı doğrultusunda değerlendirildikleri zaman anlamı diriltmeye yönelik tüm marjinal ve alternatif çabalar şeylere benzemektedirler.

Doğal olarak kitlelerle, kitle iletişim araçları arasındaki bu içinden çıkılması olanaksız karmaşa bir paradoksa benzemektedir. Anlamı nötralize eden iletişim araçlarının “biçimden yoksun” (haberden yoksun) bir kitle üretmelerinden söz etmek daha doğru bir şey olacaktır yoksa iletişim araçlarının ürettikleri tüm mesajları yanıt- siz bırakıp, emerek ya da mesajların kendince dönüştürerek iletişim araçlarına karşı başarıyla direnen kitlelerden mi söz etmek? Eskiden “İletişim Araçları İçin Ağıt”ta kendilerine yanıt verilemediği ve tersine çevrilemedikleri için kurumlaşmış bir model olarak iletişim araçlarını mahkum etmiştim. Ya bugün ne yapıyorum? Bugün bu yanıtsızlık biçimini bir iktidar stratejisi ürünü gibi değil kitlelerin iktidara karşı yürüttükleri bir tür karşı-strateji gibi gösteriyorum. O halde?

Alıntı.