Çevrimdışı

Bitmişliği, bütünselliği, yetkinliği içeren yapıt kavramı, bu durumda basitçe, sanat konusunda oluşmuş, bugün geçerliliği kalmamış bazı uzlaşıların tarihsel ifadesi olarak anlaşılabilir.
Sanat böylelikle, ortaya koyduğu üründen olabildiğince özgür kılınmış olmakta, bundan böyle ortaya koyduğu ürünle tanımlanmadığı için, bir sınıra doğru, hiçbir şey gerçekleştirnıeme sınırına doğru gitme eğilimi göstermektedir: "Bir sanat yapıtının, üzerinde zorunlu olarak çalışma yapılmış bir şey olması gerekmez; sanat yapıtı her şeyden önce tasarlanmış bir şeydir. Bir sanatçı, ille de bir şeyler yapan kişi olmaktan çok, kendini, insanların beğenisine sunulmak üzere sanatsal 'parça'lar öneren bir kültür girişimine adayan kişidir.
Robert Barry bir gün, içinde hiçbir şeyin sergilenmediği bir sergi hazırladı: 'Aralık 1969'da Amsterdam'daki Art&Project galeri'sinde açacağım sergi iki hafta sürecek. Galeri sahiplerine, kapıya kilit vurup şu duyuruyu asmalarını söyledim: 'Galeri, sergi süresince kapalı kalacaktır' " (agy., s. 59). Bu önerinin ciddi ya da matrak olmasının bir önemi yok: Sanat, burada, birinin yaptığı bir duyuruyla kendisini üstü kapalı olarak sanatçı ilan etmesi, onu herkese takdim eden kuruluşun da bunun böyle olduğunu kabullenmesi olgusundan ibarettir. Böylece bu kuram, yalnızca hedeflediği şey yüzünden bile bizi zor durumda bırakıyor; sanatsal olarak nitelendirilen tüm olayları dikkate almak istiyor; bunu da başarıyor ama izleyiciyi, gözü önündeki "parça"yı değerlendirmesini sağlayacak her türlü olanaktan da yoksun bırakyor.
Gerçekten de bir "parça"nın iyi ya da kötü olduğunu neye dayanarak düşüneceğiz? Bunu yapabilmek için o "parça"nın hangi sanatsal uzlaşılara yanıt verdiğini bilmek gerekir kuşkusuz, ama bu uzlaşılar tanımlanamaz niteliktedir, çünkü sürekli değişim halindeki bir "sanat dünyası"nın ifade biçimleridir. Bu durumda risk, verdiği yargının kesinliği üzerinde uzlaşmaya varılmış bir kurum tarafından öyle olduğu kabul edilen her "parça"nın iyi olduğunu bize dayatan buyurucu bir kanıta baş eğmek ile "zevkler ve renkler" deyişinin öznel niteliğini dogma katına yükselterek bir uzlaşıyı olanaksız kılan anlık izlenimin ifadesi arasında gidip gelmektir.
Bu seçenek, bir yapıta yapılan temel göndermeyi ortadan kaldıran bir tanımlamanın sonucudur. Bundan kaçınmak için yeniden yapıta dönmek gerekir; bunu yaparken tüm zorluklar ortadan kaldırılmamış olsa da.

Alıntı.