O kadar karanlıktı ki gökyüzü,
Hep güneşi kollar buluyordum kendimi
Ruhumun ıssızlığı, çorak bir geçmişin mirası
Ne zaman bir ışık görsem yıldız sanıp sarılıyordum
Yıldız sandığım hep bir göz yanılması
Tutmaya çalışırken ellerimdem kayınca anlıyordum..
Buralar hep kış mıdır, yalancı baharlar son bulmaz mı ?
Lanetlenmiş mi umuda yelken açan gemiler,
Artık hiç gelmeyecek mi kuşların cıvıltısı..
İçimdeki çocuk çok hasta, buruşmuş ruhu
Vefasızlık, yalan, riya ne varsa almış payına
Hani benim çocuğumun iç kıpırtısı..
Ağlama artık papatya, soldurma kır çiçeklerini
“Güzel günler göreceğiz, güneşli günler”
Az daha sabret, son bir sabır,
Vuslattır gamzeler ..
speLL..