Çevrimdışı

Ne diyebilirim ki...

Düşündükçe tüm beynime bulaşıyor gibisin. Her hücreye giriyor, hepsine bir fotoğraf bırakıyor, hepsine bir şeyler söylüyor ve sonunda sırtımdan itiyor gibisin bir boşluğun içine beni.

Belki ben çok büyütüyorum. Belki (A)(S)lında o kadar da çok sevmemiştim seni. Kaldıramadığım sadece birden böyle yüzüstü kalakalmak belki de. Neler düşünüp neler söylerken birden hepsini susmak zorunda kalmak..
"gidenlerin ardında bıraktıkları boşluk neden sanki her zaman varlıklarında doldurduklarından daha büyük oluyor?"

Bilmiyorum...

Nasıl bu noktaya geldik onu da bilemiyorum.
Seni görmezden mi gelmeliyim, yoksa aklımda senden başka bir şey olamadığını kabul edip aklımdakileri yazmaya devam mı etmeliyim..?