Çevrimdışı

Ben yazmayı unutmuş biriyim artık
Kalemini kaybetmiş mürekkebini tüketmiş…
Yeşil kanatlarım vardı rüzgârla dans eden
Kırdılar hunharca
Yeşil sokaklarım vardı gök kuşağına nazır
Talan edildi kusursuzca
Harflerim vardı dostluğumu simgeleyen
Çaldılar alçakça
Ama cümlelerim var aşkı anlatan..
gün geçtikçe müebbetimde yer alan
Şimdilerde özneye mutluluklar demliyorum mutluluğumda
Çıkardım üzerimden şair libasını
Kusursuz ve aşk kokulu artık bütün harflerim
Kafiyeler ve uyaklar pek uğramıyor şu sıralar mısralarıma
Artık acılarıma benzetmeler bulamıyorum Kahraman’lar gibi
Artık mutluluklarımı betimleyemiyorum Necip’ler gibi
Ama ne Edip’ler kadar büyüktür acım
Ne de Necip’ler kadar büyüktür mutlululğum
Somutlanmış yolumu görseydiler eğer etiketli duygularını sustururlardı
Onlar acılarını satır aralarında yaşarlar sadece
Mutluklarını büyütürler katıp katıştırdıkları her tasvirde
Harfleri vardır onların muhataplarına ünlemler bırakan
Kelimeleri vardır onların etki alanlarına etkiler salan
Gözyaşlarımdan ilham perileri bekler dururlar mı hala
Benimde elimde tek mısralık bir seni seviyorum şiiri
Pek çoğu umursamaz bu tek mısranın büyülü sesini
Tek mısrada bir dörtlük yaratır bu büyünün sahibi
Büyüdükçe bu büyünün içinde masal kahramanları gibi
İşte elimdeki koca varlığım
Tek mısrada sana koca bir dörtlük yaratıyorum
Seni seviyorum...

speLL ~