Gidiyorum…
evet doğru duydun
Hayatından gidiyorum
Seni sevgisizliğime mahkum ediyorum
Seni kendinle baş başa bırakıyorum
Unut diyordun ya bana
Bak şimdi ben unutmanın koynunda …
Seni nasılda sevmiştim
Nasılda kör etmiştin beni
Nasılda görmemiştim dünyanın gerçekliğini
Toz pembe gözlükleri takmıştım gözüme
Seninle büyülenmişti etraf
Seninle gülümsemişti güneş sabaha
Seninle gelmişti ilkbahar kışın ortasında…
Açan çiçekler bana gülümsüyor sanmıştım
Nerden bilebilirdim ki
O tebessümlerin başkasına ait olduğunu
Unutamam diyordum
Unutmak mı dile kolay diyordum
Kendime şaşıyorum biliyor musun
Seni tanıdığım anda tükenmişti bu can
İlk defa kendime ve mantığıma yenik düşmüştüm
Ben böyle biri değildim oysa
Mantıklıydım aklım başımdaydı
Ve kararlıydım…
Bu yüzden şaşıyorum kendime
Yine kararlılığımı ve mantığımı hareket geçiriyorum
Seni unutma yolunda ilerliyorum
Ve yolumda ilerlerken;
Pembe gözlüklerimi yavaşça çıkartıyorum
Seninle büyülenen etrafı şeffaf gözlerle görüyorum
Seninle sabaha gülümseyen güneş
Sensiz doğmaya alışıyor
Kışın ortasında gönlüme gelen ilkbahar
Kendi mevsimine dönüyor…
“beni unut” yazısını getiriyorum aklıma
Ve senden biraz daha soğuyorum
Gidiyorum hayatından…
O seni bunaltan sevgimi terk ediyorum
Atıyorum denize sana olan hasretimi
Boğulsun istiyorum
Yüreğim kan ağlasa da
Seni unutmak istemesem de
Senden vazgeçiyorum
Seninle dolu olan o hayatımı
Sensizliğe gömüyorum
Ve seni de sevgisizliğime mahkum ediyorum
Mutlu ol güzelim
Senin istediğini yapıyorum…
Seni unutma yolunda ilerliyorum…
Üzgünüm ama
SENİ UNUTUYORUM !!!