Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Sevdiğiniz insanın karşısına terlikle çıktığınız gün bozmuşsunuzdur büyüyü. Dışarıda gezen, güzel kıyafetler giyen, gece cilt maskeleri yapan, parfümler süren bakımlı, alımlı, heyecanlı günleriniz geride kalmıştır. Saçı başı dağınık, bir hafta boyunca aynı pijamayı giyen, yırtık terlikleriyle evde dolaşan kadın olmuşsunuzdur. Evlilik değilse de terlik aşkı öldürür belki de… Aşkın pırpır kelebekleri, uçuk pembe bulutsu havası, yerden yüksek kalp çarpıntıları, aşık olunanın bu dünyadan olmadığı hissi, mucizenin içinde yaşatır insanı. Her şey bir mucize diye düşünürsünüz. Bu yaşadıklarım gerçek olamaz dersiniz. Onu ilk gördüğünüz anda kalbinize doğru akan sıcak simli su, ne yaraları kapatmıştır. Aşk iyileştirir, sizi daha iyi bir insan yapar. Kalbinizi sağaltır, aşk sağlığa iyi gelir. Yüzüne bakmaya kıyamazsınız. Her bakışınızda içinize bir ok saplanır sanki. Bir daha bakmaya cesaret edemezsiniz. Baksanız rüyadan uyanacaksınız sanırsınız. Çünkü yaşadıklarınız gerçek olamayacak kadar büyülüdür. Sürekli derin nefes almak istersiniz. Nefes aldıkça yüreğiniz ferahlayacak, genişleyecek gibidir. İçiniz içinize sığmadığı için derin nefesle içinize yer açmaya çalışırsınız. Onu her gördüğünüzde yüzünüz yanar, ellerinizi normalde koyduğunuzu hatırlamazsınız. Aşk saçmalamaktır. Aşık olduğunuz insanın karşısında oturup bilmiş bilmiş mantık mantıklı konuşamazsınız. Konudan konuya atlarsınız. Hiç bilmediğiniz alanlara girer, lafı toparlayamaz, her susuşta ‘kes sesini gerizekalı’ diye kendinize telkinde bulunursunuz. Ama konuşmaya ve saçmalamaya engel olamazsınız. Eve döndüğünüzde kendi kendinizi bir güzel paylar, en yakın arkadaşınıza telefonda saatlerce ne kadar aptal gibi göründüğünüzü anlatırsınız.

Ya da öyle bir susarsınız ki yanınızdakinin sıkıntıdan patladığını anlasanız da bir türlü söze başlayamaz, kelimeleri boğazınıza dizersiniz. Arkanızdan ağlayacak lafları masada bırakıp kalkarsınız. O zaman da ‘konuşsana kızım’ diye telkinde bulunursunuz, ona söyleyeceklerinizi içinizden tekrarlarsınız. Ama nafile. O size durağa kadar eşlik etmeyi teklif ettiğinde konuşmak için son fırsat olduğunu düşünüp kabul edersiniz. Yolda nihayet bir iki laf edecek olursunuz seyyar satıcılar avaz avz bağırır, ambulans geçer, arabalar korna çalar. Siz ürkek, çekingen bir şeyler gevelerken yanınızdaki ‘nasııl?’ deyip durur. Söyleyeceklerinizi bağırarak ifade etme cesaretiniz olmadığı için neyse çok gürültü var deyip, geç kalmış çabanıza son verirsiniz. Eve gidince kendinizden bir güzel azar işiteceğinizi bilirsiniz. Ama aşk şapşal gibi görünme riskini göze almaktır. Muhtemelen bir daha aramaz diye düşünürsünüz. Çünkü onun sizin hakkınızdaki düşüncelerini bilmezsiniz. Bir daha sizinle konuşmak isteyip istemediğinizi bilmezsiniz. Günlük hayatta ne yapar bilmezsiniz. Arkadaşlarına sizden bahseder mi, sizi sevecek cesareti var mı, salata sever mi, yoğurdu sarımsakla mı yer, ayakları üşüyünce patik mi kalın çorap mı giyer? Onu çorapla görmeyi hayal dahi edemezsiniz. O sizin için keşfedilmeyi bekleyen bir ülkedir.

Siz saçmalamışken ya da uzun uzun susmuşken eve dönüp kendinize kızmaya hazırlanırken eve ulaşıp ulaşmadığınızı soran mesajını alırsınız. İçinizdeki umut kelebekleri akşamın karanlığına ulaşır. Sonra tekrar görüşmek istediğini söyler. Demek ki dersiniz, yanılmışım. O kadar da aptal görünmemişim. Halbuki bilmezsiniz onun da gözü pembe buluttan görmez olmuştur. Siz ne kadar saçmalarsanız saçmalayın kader kalplerinizi birleştirecektir. Bunu da bilmezsiniz. Aşkınızın karşılıklı olduğunu anladığınızdaysa dünya eski dünya değildir artık. Güneş daha parlak, sokakta oynayan çocuklar daha sevimlidir artık. Yüzüne bakmadığınız kediler bile ne güzel gelir. Siz eski siz değilsinizdir artık. Bir zamanlar dünyayı değiştirmeyi düşlerken aynı dünyada, aynı şehirde yaşadığınıza şükrettiğiniz aşk sizi değiştirmiştir. Dünyayı değiştirmeyi önemsemezsiniz artık. Hiçbir şey umurunuzda değildir. İdeallerinizi bir yana bırakırsınız. Dünyada sadece siz ve o vardır. Onu her gördüğünüzde yaşadıklarınızın rüya olmadığına şükredersiniz. Bir günü daha onunla geçirdiğiniz için şükredersiniz. Size sizinle aynı gözle baktığı için şükredersiniz.

Sonra araya tatlı yorgunluklar, kahveler, çikolatalar, istemeler, teferruatlar girer. Araya çamaşır makinesi taksitleri, ev kirası, yok senin ailen salon takımını alsın, tek taşsız olmaz, hangi akraba ne kadar altın takar, borçlar, faturalar, sözler, nişanlar, düğünler girer. Pembe bulutlar yavaş yavaş dağılır. Onu terlikleriyle ilk gördüğünüzde, siz onun karşısına terliklerinizle çıktığınız gün yaşadıklarınızın gerçekten de gerçek olduğunu anlarsınız. Onun da sizin gibi sıradan bir insan olduğunu anlarsınız. Sizin sıradanlığınızda paçanızdan akar zaten. Çamaşır asan, mandalları toplayan, dizleri yırtık pijamasıyla evde gezen, ozonlu bluzuyla günlerce dolaşan, elleri deterjan kokan, kavrulmuş soğan kokan bir kadın olursunuz. Sonra nerede o büyü, o heyecan diye aranırsınız. İlk taşı kim atmıştır? İlk hatayı nerede yapmışısınızdır bilmezsiniz. Çünkü siz hatayı hep karşısından arayan bir kadına dönüşmüşsünüzdür. Karşılıklı oturup on dakika konuşamayacak insanlar haline nasıl geldiğinizi anlayamazsınız. Bir zamanlar bulutların üstünde dolaşırken en ufak bir nedenden eşinizle tartışırken yakalarsınız kendinizi. Yaşadıklarınızı başkalarına anlatırsınız, herkesin aynı durumda olduğunu görürsünüz. Evliliğin aslında tam olarak böyle bir şey olduğunu anlarsınız. Herkes gibi olmak işinize gelir. Kaldığınız ya da kal-madığınız yerden sıradan hayatınıza devam edersiniz. Pembe bulutlar pencerenizin kenarından bile geçmez olur.

ALINTIDIR.