Çevrimdışı

Birlikte yaşamakla evli olmanın farkının sadece bir imza olduğunu mu düşünüyorsunuz? O zaman tekrar düşünün.

Evliliğin sadece “bir kağıt parçası” olduğunu düşünürdüm. Hayatımda hiçbir değişiklik olmayacaktı çünkü biz zaten birlikte yaşıyorduk. İlişkimizin böyle bir şeylere ihtiyacı da yoktu. Her şeyin aynen devam edeceğini biliyordum. Bilmediğim tek şey ise aslında bu konuda hiçbir şey bilmediğimdi.

Ona evlenme teklif ettiğimde sekiz yıldır birlikte yaşıyorduk. Düğün de sıkı bir parti için güzel bir bahaneydi. Her şey aynen devam edecekti; ben evde tembel tembel dolaşıp çoraplarımı etrafa atacaktım, o da söylene söylene toplamaya devam edecekti. Sekiz yıldır aşkımızı, sevgimizi koruyabilen bizim için bir imza neyi değiştirebilirdi ki? Tabii onun soyadı değişecekti. Ve ben de hayatım boyunca sahip olduğum tek mücevher olan alyansımı takacaktım.

Düğün hayatımın en eğlenceli günüydü. Deniz kenarındaki iki yüz kişilik arkadaş, aile ve akrabalardan oluşan partide herkes çok iyi vakit geçirdi. Mükemmeldi. Her şey tam da planladığımızı gibiydi. Düğün sonrası evimize gittik, ikimiz de yorgunluktan sızıp kaldık. Ertesi sabah erkenden midemde bir ağrıyla uyandım. Kendimi çok farklı hissediyordum. Kız arkadaşıma... Pardon karıma döndüm:
-Uyandın mı?
-Evet.
-Kendini garip hissediyor musun?
-Evet.
-Ben de...
Bu konuyu açmıyorduk ama ikimiz de bir şeylerin değiştiğinin farkındaydık. Balayından döndüğümüzde ise eski ve yeni arasındaki fark çok daha açık bir şekilde ortaya çıktı. Ben bunun pek üzerinde durmayarak her şeyin eskisi gibi olacağı konusuna kendimi kandırmaya devam ediyordum. Çoraplarımı etrafa saçıyor, eve geç geliyordum. Ama yeni sorumluluklar vardı, kurallar vardı artık. Eşimin çoraplarımı toplamadığını gerekçe göstererek boşanma işlemlerine başlamadığım sürece, kuyruğumu kıstırıp dediğini yapmam gerektiğini fark ettiğim zaman dünya başıma yıkıldı. Biz artık evliydik, nereye gidebilirdim ki? Evet, kız arkadaşım gitmiş, yerine bambaşka biri gelmişti. Neyse ki benim de bu konuda onu yakalamam uzun sürmedi.

Değişik şiddetteki depremleri ve fırtınaları atlatınca ilişkimiz benim varlığından asla haberdar olmadığım tamamen bambaşka bir boyuta taşındı. Daha derin, daha rahattı. Maddi ve manevi olarak ikimiz de işi üstlenmiştik. Heyecan vericiydi. Maceranın başındaki iki insan gibiydik. Evliliğimizin daha ilk ayının sonunda, küçük bekar evimizi terk edip daha geniş bir eve taşındık. Hayatımı adamak için imza attığımı hatırlamıyorum ama evet... Aynen öyle yapmıştım.

İlk yıldönümümüzde yurtdışına gittik. Eşime sürpriz yapmıştım. İkimiz de çok eğlendik, hayatımın en mutlu zamanlarıydı ve hep böyle kalacak zannediyordum. Eve döndüğümüzde yine sürekli didişmeye başladık; bu bizim ilişki tarzımızdı. Ama eskiden olduğu gibi de kavgayı sonuca bağlamadan uyumuyorduk.

Güç dengelerinde büyük ölçekli değişiklikler olmamıştı. Ek kredi kartı harcamalarını ödemek gibi sorumluluklarım vardı. Kırkınıza yaklaşıyorsanız bu o kadar da sorun değildir zaten. Ve bir de, artık çoraplarımı yere atmıyordum. Evet evleneli bir yılı biraz geçmişti ve ben ona kız arkadaşım demekten vazgeçmiştim, o da beni tanıştırırken “bu benim kocam” deyince gülmeye başlamıyordu. “O kağıt parçası” bana hâlâ uzaylı gibi geliyor. Ama her şeye rağmen, o kağıt parçası benim şimdiye kadar yaptığım en güzel şey...

Erkekler!

Daha fazla ev işi yapacaksınız, baştan kabul edin.
Gece kendinizi camları ya da kapının kilidini kontrol ederken bulursanız şaşırmayın. Biliyoruz, daha önce hiç yapmadığınız şeylerdi bunlar. Adına “sorumluluk hormonu” diyorlar.
Kredi kartı harcamalarını sorgulamaktan vazgeçin, işe yaramıyor.
Eğer bilmiyorsanız yemek yapmayı öğrenin, makarna bile olur.
Değişmeyen tek şey değişimin kendisidir, buna hazırlıklı olun.

Levent Şenol

Kaynak: Brides