Çevrimdışı

bir akşamüstü civar sokakları inceden arşınlarken bir kare beynime yıldırımlar yağdırdı önce. "vay a*ını s*kiyim, kadife pantolon mu kaldı be?" dedim kendi kendime. kafamı biraz kaldırdığım anda da geçmiş yıllarıma döndüm. bir genco, en kabadayı 16'sındadır, anasının yanında aval aval etrafı izliyor. bok rengi kadife pantolonunun üzerinde kırmızı sweatshirt, onun üzerinde bir sarı hırka. bariz bebe mağazasından alınmış. "tamam" dedim, "şu dakikadan sonra kimse beni tutamaz". hemen tren garına koşup ilk sefere bir bilet aldım. tren hareket ettikten sonra üç tekerlekli plastik bisikletime atladım, koridorun başından sonuna kadar hızlı hızlı pedal çevirerek ağlamaya başladım. "neden!!! neden allah'ım nedeeeeeeeen!!!" diye bağırıyordum bir taraftan da.

öyle yalandan değil ha, harbi dramdır bu kardeşim. ne yalan söyleyim benim de şu gün götümle güldüğüm bu gencolara bir yol gösterici olmayalım mı şimdi civeleğim? hani, hasbelkader...

inan, sana kendimden başka anlatacak hiçbir şeyim yok. mevzuları biraz gerisinden yakalamak bir hayat alışkanlığıdır bende. misal süt dişlerim 8 yaşında sallanmaya başladı. zerre abartmıyorum, yadigarımdaki tüylenmeler dahi ortaokulun sonuna tekabül eder. haliyle boyumuz da geç attı. lise 2'ye kadar ördek evladı gibi dolandık durduk. sonra önünü alamadık, o ayrı. kim bilir, belki de boyum uzasın diye zıplayıp tavana değme çalışmalarım sonuç vermiştir.

o dönem hala valide hanım yapıyor tabii üst baş alışverişini. yaş 15 ama, hala mevzuya uyanabilmiş değilim, annem en iyisini bilir havalarındayım. tutuyor götürüyor elimizden lcw'ye. Bilen bilir o zamanlar o yaşa kadar kıyafet çıkarıyorlardı. kapısında yazıyor nah bu kadar "0-16 yaş". yetiş ya resulullah! medet ya nebi! 16 yaşında bebe mi olur ulan? gelmiyor aklıma tabii böyle bir soru o vakit, annem bilir nasılsa.

lise 1'in yaz tatili. herkes tatilini yapmış, dönmüş. okulun açılmasına belki bir ay var. hadi toplanalım kızlı erkekli diyoruz. ece de var gelecekler arasında. amasra'da o biçim hayalini kurmuşum, tesadüfen şurada karşılaşsak ne güzel olur, sevgili oluruz belki diye geçen bol otuzbirli bir yaz tatili.

hemen hazırladım akşamdan giyeceklerimi. sonra da gideyim bir saç tıraşı olayım, yakışıklıca çıkayım ece'nin karşısına dedim. girdim berbere. herife diyorum ki "hamdi abi, benim saçları tugay kerimoğlu gibi kessene". ulan, tugay kerimoğlu dediğinin saçları uzun ve düz, benim saçlar kısa ve dalgalı. nasıl bi anlam yüklediysek herife, hamdi abi beni baştan yarat hesabı. herif de insafsız, "tamam olur, hemen yapalım" diyo. (O zaman kel değilim)

tıraş bittiğinde yemin ediyorum cüneyt arkın'ın kavga adlı filminde ufak bir rol kapmış olan amcanınkilere dönmüştü saçlar (amca harbi senin de tarzını biiiippp). yani, yanlar ve arkalar kısaltılmış, saçın tepesi aynen bırakılmış. bununla da yetinilmemiş, saç kurutma makinesi ve tarak marifetiyle geriye doğru kabartılmış. "hamdi abi elini biip... ıııeeee eline sağlık, borcum ne kadar?" dedikten sonra bir şey dikkatimi celbetti. berbere giren çıkan, gazete okuyarak sıra bekleyen ve hatta bizzat hamdi abi'nin bile saçları aynı bu şekildi.

döndüm eve, huzurlu bir uykunun akabinde öğleden sonraki buluşmayı beklemeye başladım. önce aras ve ömer'le buluşacaz, sonra toplanılacak yere gidecez. üstler uzun, yanlar tıraşlı habeşistan papazı model saçları taradım, lcw'den alınma kıyafetlerimi giydim. altta açık mavi kadife pantolon, üstümde kolları sarı, kendisi turuncu bir penye. o penye kumaşın verdiği bi huzur vardır bilin mi? penye giyen adam her ortamda kendini pijamalı hisseder aga. öyle bi güven.

buluştuk ömer ve aras'la. lan bizim boyda üç santim oynama olmamış, bu herifler zaten hayvan gibiydi, iyice hayvan gibi olmuşlar. bi de giyinmeyi de öğrenmişler inceden biliyo musun; birinde siyah tişört-siyah pantolon-siyah ayakkabı, ötekinde siyah gömlek-siyah pantolon-siyah ayakkabı. siyahlar içinde dalyan gibi delikanlılar. ulan, resmen şekerleme gibi kaldık heriflerin yanında iyi mi?

gittik milletin yanına bi kafeye, herkeste muazzam bir değişim. herkes delikanlı olmuş, kızlar desen iyice serpilmişler. o anda giyim kuşamımda bir gariplik olduğunu fark etmeye başlıyorum hakikaten. boy zaten çük kadar, üst baş desen mon ami kutusundan fırlamış gibiyiz, kızlar "ay çok sevimli yaa" diyerek mıncırıyorlar falan. ikrah geldi la, lanet ettim.

deniz diye bi çocuk vardı, gözlüklü. yavaştan yavaştan onun yanına sokuldum muhabbet boyunca. gariptir abi, ne bileyim, ortamda gözlüklü bi adamın olmasının verdiği bi güven vardır ya bilir misin? misal girdin bi kahveye, herkes sıfır numara at hırsızı, cümleten tipten en az sekiz yıl, "ulan çizerler mi ki beni burda" diye işkillenirken o kalabalıkta bir gözlüklünün varlığını müşahede edersin, işte o vakit sarsılmaz bir güven kaplar içini. inanırsın yani o dakika orada bir mevzu çıkmayacağına, ya da çıksa da gözlüklünün sana bi şekil arka çıkacağına. ya da bir sebep doğar, kız arkadaşına evine kadar refakat edemeyeceğin tutar, taksiye bindirip kendi başına eve göndermen icap eder, taksici gözlüklüyse tamamdır, plakayı bile almana gerek yok. ne kıza yeşillenir o gözlüklü, ne de kaçırmaya falan kalkar, arabayı da efendiden sürer icabında. verir o güveni kardeşim, ne bileyim ben. nasıl bir bilinçaltıdır anlamadım biiip.

deniz'in yanında sakin sakin takılırken o zamanki en yakın arkadaşım ömer yanaştı, muhabbet arasında ece'yi sevdiğimi söyledim, çocuk muhtemelen beni kırmamak için bence olur falan diye geçiştirdi ama muhabbete kulak misafiri olan aras aldı patavatsızlığı eline, dangır dungur konuşuyor, "olmaz ya olmaz, bi ece'nin üstüne başına bak, bi kendininkine!". ulan ne aşağılıyosun biip çocuğu? ece'nin üst başı da net hatırlıyorum; engineered kotuyla, timberland botlarıyla daha o yaştan geliyorum diyormuş karı. neyse, aras'ın zırvalamasıyla kan beynime sıçradı o dakika, s*kilmiş gibi bağırıyorum herife. kendimden geçtim. bi ara her taraf bembeyaz oldu. "ulan" dedim, "demek ki kalp krizi böyle bişey". meğerse bağırırken tükürüğüm kirpiğime sıçramış, o kapatmış gözümü.

kavga dövüş ayrıldım mekandan, bastım eve geldim. bir taraftan üstü başı boyu kompleks yapmışım, bir tarafta ece için efkar basmış, bir tarafta karılar tarafından erkek yerine konulmadan çocuk gibi mıncırılmam, bir tarafta müthiş abazanlığım, onca karmaşık duygu içinde taktım ferdi tayfur'un kasedini teybe.

"ben de bu dağların nesine geldim?
meleşir kuzular sesine geldim.
bir garip ölmüş de karısı yalnız.
s*kek emmoğlu."

***

bütün akşam ve gece, sabaha kadar uyudum. kahvaltıda hiçbir şey konuşmadım. başıma gelen her şeyin tek sorumlusu olarak annemi görüyordum. ilerleyen saatlerde elektrik süpürgesinin lanet sesiyle iyice kinlendim valideye. hem beni lcw'den giydirmesinin verdiği hınç, hem de "ulan uzaya maymun gönderen bilim dünyası bir elektrik süpürgesinin sesine çare bulamadı biiip " düşüncesinin gazıyla yerimden fırladım, "yeter lan yeter!" diye bağırarak süpürgeyi kucakladığım gibi yere fırlattım. annem şaşkınlıkla beni izlerken, olaya şahit olan peder fışkırarak yanımda belirdi ve ağzımı tekmeledi. aslında yaptığı harekete tam olarak tekmelemek denemez. ayağını ağzıma dayadı, orada bir süre bekletti ve o şekilde ittirdi. sonra, tam bir şımarık *** gibi odama fırlayıp yatağı yorganı dağıttıktan sonra tekrar uyuyakalmışım.

uyandığımda, üzerimdeki penyenin verdiği huzurla bir gün her şeyin düzeleceğine iman ettim. salona gidip anneme sarıldım, omzunun üstünden biraz öteye baktım; gözlüklü babam, osurarak erkan yolaç'ı seyrediyordu...

***

- gerçekten nihilist bir karaktermişsin HerakLes bey kardeşim.
- la yok.