İnsan ise; Rabbi onu deneyip de kendisine ikramda bulunduğunda, ona bol bol nimetler verdiğinde, “Rabbim bana ikram etti” der.

Ama onu deneyip rızkını daraltınca da, “Rabbim beni aşağıladı” der.

Hayır, hayır! Yetime ikram etmiyorsunuz.

Yoksulu yedirmek konusunda birbirinizi teşvik etmiyorsunuz.

Haram helâl demeden mirası alabildiğine yiyorsunuz.

Malı da pek çok seviyorsunuz.

Hayır, yeryüzü (kıyamet sarsıntısıyla) parça parça olup dağıldığı zaman,

Rabbinin buyruğu ve saf saf dizilmiş olarak melekler geldiği ve o gün cehennem getirildiği zaman, işte o gün insan (yaptıklarını birer birer) hatırlar. Fakat bu hatırlamanın ona nasıl faydası olacak!?

“Keşke bu hayatım için önceden bir şey yapsaydım” der.

Artık o gün, Allah’ın edeceği azabı kimse edemez.

Onun vuracağı bağı kimse vuramaz.

(Allah şöyle der ) “Ey huzur içinde olan nefis!”

“Sen O’ndan razı, O da senden razı olarak Rabbine dön!”

“(İyi) kullarımın arasına gir.”

“Cennetime gir.”

90 - BELED SÛRESİ
Mekke döneminde inmiştir. 20 âyettir. Sûre, adını ilk âyetteki “el-Beled” kelimesinden almıştır. Beled, şehir, belde demektir

Sen bu beldedeyken bu beldeye (Mekke’ye), babaya ve ondan meydana gelen çocuğa yemin ederim ki biz insanı bir sıkıntı ve zorluk içinde (olacak ve bunlara göğüs gerecek şekilde) yarattık.

İnsanoğlu, kendisine kimsenin güç yetiremeyeceğini mi sanıyor?

“Yığınla mal harcadım” diyor.

Kendisini kimsenin görmediğini mi sanıyor?