[Oblivion]

Bazen insan yüreğindeki acıyı kelimelere dökmekte zorlanır. Çünkü bazı duygular o kadar ağırdır ki, onlarıı anlatmaya cümleler yetmez. Ama bugün, içimde biriken kederi, pişmanlığı anlatmayı deneyeceğim. Anlatabilirsem...
Her gece gözlerimi kapatıp geçmişe döndüğümde, seninle yaşadığım o günler geliyor aklıma. Gülüşün, sesin, bana bakışın ... Sonra birden o anların artık geride kaldığını hatırlıyorum ve içimde tarifsiz bir boşluk hissediyorum. Keşke zamanı durdurabilseydik. Keşke her şey o mutlu olduğumuz haliyle kalabilseydi.
Şimdi anlıyorum ki, bazı hatalar geri alınamayacak kadar büyük olabiliyor. Belki seni yeterince anlayamadım, belki de kendi kibrime yenik düştüm. Ama inan, her geçen gün bu pişmanlıkla yaşamak, içimi kemiriyor. Keşkelerin ağırlığı altında eziliyorum. Keşke daha sabırlı olsaydım, keşke seni kaybetmeden önce değerini bilebilseydim.
Bazen bir rüyamda görsem bile yüzünü, uyanınca herşeyin bir hayal olduğunu fark ediyorum. O kadar çok özledim ki seni... Ama belki de en çok, seninle olan"biz"i özlüyorum. Artık yok o "biz". Yalnızca sessizlik ve anılar kaldı geriye.
Biliyorum belki de bu yazdıklarım hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Belki de sen artık bu satırları okurken bile beni düşünmüyorsundur. Ama içimdeki acıyı, bu pişmanlığı sana anlatmazsam, kendime yazık edeceğimi düşündüm. Çünkü sen, hayatımda iz bırakan bir insansın ve bu iz, her geçen gün daha da derinleşiyor.
Eğer bir gün yolun tekrar bana düşerse, bu kederin ne kadar gerçek olduğunu anlarsın...