Uzun süredir içimden hiç bir şeyler yazmak gelmiyor, çok tuhaf. Oysa, hiç bitmek bilmez cümleleri aklımda ezbere tuttuğumu düşünürdüm. Gerçi başlayıpta taslak olarak kaydettiğim bir sürü yazı var elimde ama, sonunu getiremediğim yazılar. Eksik kalmasın isterim yazdıklarımın. Aslında nerede biteceğini bilemezsin yazının, hissedersin, burası son, noktayı koyacağın yerdir diye anlarsın. Bu yüzden eksik kalmış olmalı diye düşünüyorum, nokta bir türlü ait olduğu yere gelemedi.Birde zaman meselesi yazı yazmak, öyle üç beş dakikayla geçiştirilecek bir uğraşı değil.Düşününce; şu son bir kaç ay içinde yaşadıklarımız beni ne kadar da boğmuş olmalı...Kanserle tanıştık.Ailenin bir ferdini kaybetme korkusu.Hastane koridorunun kaç adım olduğunu.Acil serviste en fazla kaç kişi kalırsak, güvenlikle tartışılmayacağını.Acaba ona vereceğimiz moral, donuk yüzlerimiz, hissettirmemeye çalıştığımız korkularımız, anlama yeteneği sıfır akrabalar...Gerek yok işte saymakla bitmez...
İnsanlar o kadar acımasız ki, anlama yeteneği tükenmiş bir şekilde evrim geçiriyor. Sevmiyorum aslında ben kimseyi....Kendimi de sevmiyorum.O kadar kolay rol yapıyorum ki, hiç zor değil.Bu hastalık sayesinde görüşmediğim tüm akrabalarımla, yeniden görüşmeye başladım. Büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öpüyorum yine.Ama hikaye...Böyle biri değildim ben, nasılda böyle bir insana döndüm ve ne zaman oldu bu hiç hatırlamıyorum. Artık bütün arkadaşlarım ise eski arkadaşım, yok kimse hayatımda, çok sıkılıyorum ama bir o kadar da rahatım. Bin servise, git işe çalış ve çalış. Borçlarımdan kurtulmaya çalışıyorum.Ne oldu bana hiç anlamıyorum. Nasıl geldim ben bu hale hiç hatırlamıyorum...
30 Ağustos 2010, 03:38
Benzer Konular 
Normal
