Şu an ne ağlamak, ne bir çığlık atmak, ne de elime geçen herşeyi fırlatıp kırmak içimi rahatlatabilir!..
Belkide tarifi imkansız bu his, bende kalıcı olucak bilmiyorum...
Kalmak ve gitmek adına iki seçeneğim olsaydı ki ben hep var olduğunu düşünmüştüm; kararım sonuna kadar kalmak olurdu biliyorsun...

Tek bir seçeneğim kaldı.

Gitmek...Gitmek...Gitmek...

Geride hayalleri ikinci kez yıkılan bir hayat bırakıp gitmek...Aynı şekilde yanımda hayalleri ikinci kez yıkılan bir hayat gotürüp gitmek...

Ben ''mucize'' denilen olayı sende öğrendim ve ona senle inandım.
Ve benim duyduğum mucizeler, insanın karşısına yaşamı boyunca sadece bir defa çıkabilir; bu şans bir defa verilebilir.Şimdi ''gitmek ne biliyor musun?

Şimdi gitmek, bu büyük mucizeyi büyük bir nankörlük ederek ayaklar altına almak!..
Şimdi gitmek, iki hayatı da alt üst etmek!..
Şu an bu yazdıklarımı okurkenki halini düşünemiyorum bile!..

Belki bana bir insanın aklına gelebilecek en ağır sözleri söylüyorsun.Belki en yıkıcı bedduaları ederek lanetler yağdırıyorsun...Eğer ki öyleyse ne kadar haklı olduğunu da biliyorsun.

Şimdi gidiyorum evet...Sana büyüttüğüm, bana göre benzersiz olan o sevgiyi kalbimin en derinlerine saklayıp ve bu kalbin bir daha sevebilme ihtimalini yasaklayıp gidiyorum...
Seni sevdiğimi bilmen seni ne kadar teselli edebilir ki ben olmadıktan sonra...
Ne önemi var ki bir gün aynı kalple, aynı yarınsızlığımla döneceğimin!...

Seni ve Beni bitirdikten sonra...

“Sevdim
İnsanların merdini
Gözlerin laciverdini…
Kula kulluk edenlerin toprağında
Haksızlığa baş kaldıran öfkeyi sevdim.

Sevdim o sözleri ki
Kılıç gibi keskin, ok gibi dosdoğru
Söylendikçe insanlar uyansın…”