Hiç bilmediğim bir şehir olurdu İstanbul
o değdirdiğinde ayaklarını sokaklarına.
Öyle bir sevdim ki sanki kız kulesi ayaklanıp kaçacak kentin karanlığında.
Öyle bir dokundum ki sanki adım geçecekti ders kitaplarında.
Şimdi ağlıyorum yokluğuna kendine haline terkedilmiş bir din gibi
...yanaklarımdaki sahilin biçimsiz kayalıklarında...
//Dedde.

Ayrılığın ebe olduğu bir saklambaç oyununda metanetle saklıyordum mutluluğu koynumda. Derken bir oyun bozan hüzün çıkageldi hatırlıyorum birkaç kadeh ölümden önce; 'mutluluk sobe!' diye bağırmıştı ebe...

//Dedde

# Sana karanlıktan bahsetmeliyim koyu renkli karanlıktan ölüme çalan karanlıktan yapayalnız bir karanlıktan bir de kendi siyahlığından korkan karanlıktan. Hiç güneşi öpmeye çalıştın mı dudağından? Tam da bu işte gözlerimi en sencil bakan yerinden dağlayan...
//Dedde.