[ELa__]

Elini kolunu sallayarak giremezsin hayatıma, elini kolunu sallayarak gelip geçemezsin yaşamımdan… Küstahlık bu, hadsizlik hatta!

Geçmişin tozlu raflarından kop gel, ben geldim de! İyi, eyvallah, geldin de nereye gidiyorsun arkadaşım? Hani bir dur bakalım; bir selam ver önce, bir bak bakalım aynı yerde duruyor mu eskiden baktığın pencere?

Sular aksın geçsin hayatından, insanlar gelip geçsin, sev birilerini, sevme veya, ihanet et, ihanet gör, yaşa ne yaşanacaksa… Tutkuyu, aşkı, sevişmeyi, sevilmeyi, sevmeyi bir yerlerde yaşa, tüket hepsini, kendini; sonra çık gel? Niye?

Efendim ben bir zamanlar seni sevmiştim, hala seviyorumdur diye; böyle elini kolunu sallayarak gel. Oldu! Kendini bunca kirletip, sahip olabileceğin ne varsa harcadıktan sonra, yaşamının posası kalmış halini, en renksiz, en aaaifsiz yerlerini al eline; çık gel!

Üstelik bunu da hak gör kendinde!

Bir zamanlar sevildiğinde kıymet bilme, harca hatta bütün sevgileri, kendini bir yerlerde törpüle; sonra düşün bakalım, bir zamanlar birileri beni sevmişti, acaba neredeler diye!


Ara, tara, bul, çık gel kapının önüne! Eskimişliğin kalsın dilinde, samimiyetini ukalalığa çevirmiş sahte bir gülücük kondur sesine, çık gel elini kolunu sallayarak!

Bütün duvarlar kendine dönüp yalnız kaldığında, artık kendini satacak halin olmadığında, bir gece duvarlarla yapayalnız kalıp konuştuğunda, aklın başına gelsin… Bir zamanlar birileri beni sevmişti, onlar neredeler de; çık gel!

Eskiden sevildiğin için hak gör kapıyı çalmaya, sorgulamaya, deşelemeye ve hatta bir anda üstüne oturmaya koca bir ömrün…

Kahvenin hatırını say şimdi, yüzüme vur hatta bir bardak kahveyi 40 yıl hesabına… Ama kendine sorma; canını yakarken seni sevenlerin, o kahvelerde hatır taşınmıyor muydu acaba?